"Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ"

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ

(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ). 

Φιλολογική Επιμέλεια από τον Φιλόλογο Αλέξανδρο Βαναργιώτη.  Σχεδισμός Εκδόσεως από τον Εκδότη Λαυρέντιο Ντετζιόρτζιο.  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος «Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης».  Κεντρική Διάθεση - Επικοινωνία: Βιβλιοπωλείο «Ορθοδοξία» 23ης Οκτωβρίου 11, 41221 Λάρισα 2010, Τηλ. & φαξ: 2410284449.  Παραγωγή: Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις.

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ...

 

 

"Π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΕ ΒΑΠΤΙΣΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ" ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΗ (Σελ. 24 από το βιβλίο "Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ, Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ, Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος «Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, Λάρισα»)...  ΙΔΟΥ ΩΣΤΟΣΟ ΤΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΚΟΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ «ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ https://paterikiparadosi.blogspot.com/2018/02/blog-post_0.html »: «Ἐν κατακλεῖδι καί μετά ἀπό ὅλες τις ἐπεξηγήσεις τίς ὁποῖες ἐκάναμε, ἀναφέρομε ὅτι ἐμεῖς, μέχρις ἀποφάσεως τῶν Ἀποτειχισμένων ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά θεωροῦμε ἔγκυρα τά μυστήριά των, λόγῳ τῶν σημερινῶν ἀναγκῶν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ὅλης ἐξελισσομένης καταστάσεως καί πρός τόν σκοπό, ἐπί πλέον, νά μήν καταδικάσωμε καί τούς ἀνευθύνους, ὅπως π.χ. ἕνα νήπιο, τό ὁποῖο βαπτίζεται ἀπό ἕνα οἰκουμενιστή ἱερέα».  ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΣΟΦΙΣΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ "ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ" ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΟΦΑΝΗ ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ Ο "ΑΛΑΘΗΤΟΣ" ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ… ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥΣ".

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστώ θερμά τον πατέρα Ευθύμιο Τρικαμηνά για το ψυχωφελές του έργο που έγραψε προς δόξα του Αγίου Θεού, Αναστημένου Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.  (Τα κείμενα που δημοσιεύονται επέλεξε ο Ευστάθιος Μοσχοβίτης).

 

"Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν", του Iερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά, Degiorgio εκδόσεις, Τρίκαλα 2012.  Το βιβλίο διανέμεται δωρεάν http://www.freevolition.gr/15.pdf .

 

ΩΣΤΟΣΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΧΡΙΣΤΕΜΠΟΡΟΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ "ΜΕ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΟΥΜΕ" ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ-ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ 666 ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ Ή ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΩ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΕΓΚΑΙΡΑ... ΔΕΙΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:  Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ (ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ - ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ 666) ΚΑΙ ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ της προσωπικής ζωής όλων των πολιτών (με πρόσχημα και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς...) http://www.freevolition.gr/666.htm (συμπληρωμένο)

 

 

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!) οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος 

 

 

 

 

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ

(Απάντηση του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά για την συκοφαντική επίθεση των αιρετικών οικουμενιστών απέναντι στον ΑΓΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ)
Απάντηση στον διαστρεβλωτή
της ΑΛΗΘΕΙΑΣ
π. Βασίλειο Παπαδάκη
- (Γρηγοριάτην)
και όλους τους ομόφρονές του

του αρχιμανδρίτη Ευθύμιου Τρικαμηνά
Περιοχή Ἀμπελακίων 22/8/2011

Ἀγαπητέ ἀδελφέ Ὀδυσσέα, χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

Ἔφθασαν στά χέρια μου κάποια σχόλια ὀνομαστῶν καί ἀνωνύμων πού ἀναρτήθηκαν στήν ἱστοσελίδα σας τήν 6η καί 7η Αὐγούστου. Ἐπειδή ἀσχολοῦνται μέ τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως καί σχολιάζουν δυσμενῶς τήν στάσι τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου στίς δύο πρῶτες ἀποτειχίσεις του ἀπό τούς ἁγίους Πατριάρχες Ταράσιο καί Νικηφόρο καί ἐπειδή ἔχω κάπως ἀσχοληθῆ μέ τό θέμα αὐτό, πρός ἀποκατάστασι τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία στίς ἡμέρες μας εἶναι σκληρή καί δέν μᾶς συμφέρει, οὔτε ἐξυπηρετεῖ τόν ἐφησυχασμό καί τό βόλεμά μας, ἔχω νά ἀναφέρω τά ἀκόλουθα:

1) Στηριζόμενος ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής στό βιβλίο του π. Βασιλείου Παπαδάκη «Ἀντιπατερική ἡ στάσι τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ» ἀποφαίνεται ὅτι ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναθεματίσθηκε ἀπό πολλούς ἁγίους τῆς ἐποχῆς του, μετενόησε γιά τήν στάσι του αὐτή τῆς ἀποτειχίσεως καί ἐπέστρεψε, ὅτι ἁγίασε τελικῶς ἕνεκα τῶν ἀγώνων του κατά τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως καί ὅτι τά Στουδιτικά σχίσματα τά κατέκριναν πολλοί Ἅγιοι μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Θεοφάνης ὁ ὁμολογητής, Δανιήλ ὁ Στυλίτης, ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος, ὁ Ἅγ. Μεθόδιος καί ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων.

Ὅλα αὐτά, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, εἶναι ὄνειρα σκηνοθετημένα ἀπό τόν σχολιαστή - πρώην παλαιοημερολογίτη καί τόν π. Βασίλειο, προκειμένου νά στηρίξωμε τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί βεβαίως νά διέλθωμε τήν περίοδο αὐτή τοῦ διωγμοῦ τῆς πίστεως, ἀφ’ ἑνός μέν κατά τό δή λεγόμενο «ἀβρόχοις ποσί» καί χωρίς ἴχνος ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος πού κοστίζει, ἀφ’ ἑτέρου διά νά ἔχωμε τή συνείδησί μας ἥσυχη ὅτι καλῶς καί νουνεχῶς πράττωμε καί οἱ Ἅγιοι συμφωνοῦν στήν ἀπραξία μας. Συγκεκριμένα ἐπί τοῦ θέματος ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὄντως ἀναθεματίσθηκε· ὄχι ὅμως ἀπό Ἁγίους, ἀλλά ἀπό μία Σύνοδο Ἐπισκόπων (ὁ Μ. Γεδεών ἀναφέρει ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ «συνεκάλεσε συνέδριον κληρικῶν»), τήν ὁποία συγκέντρωσε ὁ αὐτοκράτωρ Νικηφόρος ὁ ἀπό Γενικοῦ τό 809, μέ σκοπό νά ἐπιβάλη τήν ἀθώωσι τοῦ μοιχοζεύκτου Ἰωσήφ καί νά ἐξορίση τούς ἀντιφρονοῦντας. Ἀπό αὐτό τό συνέδριο κατά γενική ὁμολογία ἀπουσίαζε ὁ Πατριάρχης Ἅγ. Νικηφόρος. Νά πῶς περιγράφει τό συνέδριο αὐτό ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἡγούμενο καί τούς μοναχούς τοῦ Ἁγ. Σάββα:

«Καί ἐπειδή οὐκ ἐγκατέλιπε Κύριος τοσοῦτον τήν καθ᾿ ἡμᾶς γενεάν, ὥστε πάντας κλῖναι γόνυ τῇ Βάαλ, ἀλλ' εὑρεθῆναί τινας ὡς καί ἐπ' αὐτῆς τῆς μοιχείας πρότερον καί αὐτίκα ἐρειδομένους τοῖς τοῦ θεοῦ νόμοις, γνωσθέντων τούτων τῷ δή παραιτουμένῳ τήν κοινωνίαν ἀμφοτέρων κροτεῖται ἐκ προστάγματος βασιλικοῦ καθολική σύνοδος. Καί δή πρό τῆς συνόδου φρουρήσαντες καί περιστοιχήσαντες στρατιωτικόν τάγμα τούς μή συνανομεῖν αὐτοῖς ἀνελομένους ἱστῶσιν ἐπί τοῦ συνεδρίου τῆς παρανομίας, ἀναθεματίζουσιν οἱ μοιχοΐστορες, αὐτοφρονοῦσιν, ὑπερορίζουσιν, εἴργουσιν ἀσφαλῶς ἄλλον ἐξ ἄλλου, οὕς μέν καί σιδηροδεσμίους θέμενοι, ἐνίους δέ καί τῷ ξύλῳ τοῖν ποδοῖν συνείραντες» (Ἐπιστολή 555, Φατοῦρος σελ. 851,49).

Ἀπό τέτοια Σύνοδο, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, ἀναθεματίσθηκε ὁ ὅσιος. Ἀπό Σύνοδο «καπελωμένη» ἀπό τόν αὐτοκράτορα, μὲ τήν ὁποία, ὅποιος δέν συμφωνεῖ, ἀμέσως συλλαμβάνεται ἀπό τούς στρατιῶτες καί ὁδηγεῖται πρός πνευματική καρατόμησι ἀπό κληρικούς κατευθυνόμενους καί ὑποτελεῖς στόν βασιλέα.

Μία ἀκόμη περιγραφή γιά τό πῶς ἐλειτούργησε ἡ Σύνοδος μᾶς κάνει ὁ ὅσιος σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Ἀθανάσιο:

«ὑπέρ τίνος ἡ δι’ ἀρχόντων παράστασις ὑμῶν ἐν τῇ πολυανθρώπῳ συνόδῳ, συγκαθεζομένων καί τριῶν τῶν μεγίστων ἀξιωμάτων; ὑπέρ τίνος ἐγώ ὁ ταπεινός ἐκεῖσε ὑβριζόμενος, καί κυκλόθεν περιστοιχιζόμενος; καί ἀκούων· Οὐκ οἶδας τί φλυαρεῖς, τί λαλεῖς. Βοῶντός μου· Πίπτει ὁ Πρόδρομος· λύεται τό Εὐαγγέλιον· οὐκ ἔστιν οἰκονομία κἀκείνων τό ἐπιλέγειν πολύ, ὅτι οἰκονομία· καί οὕτως οἱ ἅγιοι ᾠκονόμησαν, καί ὁ ἐν ἁγίοις προηγησάμενος. Ἴδε μάρτυρες ὅτι ἐπέτρεψε τήν μοιχοζευξίαν· κἄν οὐκ ἔλεγον αὐτήν οὕτως, ἀλλά καί τό εἰπεῖν, μοιχοζεύκτην, διεπρίοντο τούς ὀδόντας τοῦ οἱονεί ῥοφῆσαι. Ὑπέρ τίνος τό ἀνάθεμα τοῖς μή δεχομένοις τάς οἰκονομίας τῶν ἁγίων διαβοήτως ἀνακραχθέν· καί ἐγώ σύν τῷ Πατρί μου καί Καλογήρῳ ὑπ' ἀρχοντικῆς χειρός ἀφορισθείς ἐκ μέσου· ὁ δέ ἀρχιεπίσκοπος ἐναπολειφθείς· καί διότι μόνον ἐλειτούργησεν ὑπ' ἐμοῦ παρακληθείς εἰς τά Στουδίου, ὡς κοινός πρεσβύτερος καθαιρεθείς κατ' αὐτοῦς; Τόν γάρ ὑπ' αὐτοῦ Χριστοῦ καθαιρεθέντα καί τῶν θείων κανόνων μοιχοζεύκτην ἠθώωσαν· ἀνένοχον ἀποφηνάμενοι κατά πάντα καί συνιερουργόν αὐτοῖς ὄντα καί πρότερον. Τόν δέ ἀκαθαίρετον ἐκ κανόνων, καθαιρέσει ὑπέβαλον· ἔργῳ τόν λόγον αὐτῶν βεβαιούμενοι ὡς ἐξουσίαν ἔχειν τούς ἱεράρχας, κατά τό αὐτοῖς δοκοῦν, κεχρῆσθαι τοῖς κανόσιν. Ὅπερ ἐνεργοῦσιν εἰς τό ἀεί...» (Ἐπιστ. 48, Φατοῦρος σελ. 132,90).

Ὅπως λοιπόν καταλαβαίνει κανείς ὁ ὅσιος ἔδωσε μέσα στή Σύνοδο μάχη μέ θηρία, τά ὁποῖα ἦσαν συγχρόνως καί ρομπότ κατευθυνόμενα καί εἶχαν λάβει ἀπό πρίν τίς ἀποφάσεις, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καί σήμερα στά λεγόμενα ἐκκλησιαστικά δικαστήρια. Ἀπό αὐτόν ὅμως τόν ἀναθεματισμό τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος δι’ αὐτόν ἦτο τίτλος τιμῆς, μέχρι αὐτά πού φλυαροῦν ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής καί ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, ὅτι δηλαδή ὁ ὅσιος ἀναθεματίσθηκε ἀπό πολλούς ἁγίους τῆς ἐποχῆς του, ὑπάρχει χάος μέγα, μᾶλλον τελεία διαστροφή τῆς ἀληθείας καί παραπλάνησις τῶν ἀφελῶν καί βολεμένων. Στό σημεῖο αὐτό, ἄν χρειασθῆ, μπορῶ νά ἐπανέλθω μέ πολύ περισσότερα στοιχεῖα.

2) Ὡς πρός τό θέμα πού θίγουν οἱ ἀνωτέρω, ὅτι δηλαδή ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης μετενόησε διά τήν στάσι του καί ἐπέστρεψε, καί ἐδῶ ὑπάρχει πλήρης διαστροφή τῆς ἀληθείας. Διότι ὁ ὅσιος ὄχι μόνον δέν μετενόησε, οὔτε ὑπεχώρησε οὐδέ βῆμα ποδός ἀπό τίς θέσεις του, ἀλλά ἀπεναντίας μετενόησαν καί ἐπέστρεψαν στήν ὁδό τῆς ἀκριβείας οἱ δύο ἅγιοι Πατριάρχες Ταράσιος καί Νικηφόρος. Αὐτό εἶναι ὁλοφάνερο ἀπό τό ὅτι ἡ ἕνωσις καί συνδιαλλαγή τοῦ ὁσίου μέ τούς δύο ἁγίους Πατριάρχες ἔγινε μέ βάσι τήν θέσι καί θεολογία τοῦ ὁσίου, τήν ὁποία ἀπεδέχθησαν οἱ δύο Πατριάρχες καί ὁμολόγησαν ὅτι καλῶς ἔπραξε ὁ ὅσιος, αὐτοί δέ διά οἰκονομία παρεξέκλιναν τῆς εὐθείας ὁδοῦ.

Νά πῶς περιγράφει τήν ὁμολογία αὐτή τῶν δύο Πατριαρχῶν ὁ βιογράφος του:

«Ἐπεί ὅτι γε μή καλῶς εἰς τοῦτο τάξεως ἦλθε τά τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἐπί τῶν ἡμερῶν τουτωνί τοῖν δυοῖν βασιλέων, καί αὐτοί σαφῶς ᾔδεισαν οἱ θεόληπτοι πατριάρχαι· οὐδέ γάρ ἄν καλῶς δεδρακέναι τόν μέγαν ἔλεγεν Θεόδωρον ἐκ Θεσσαλονίκης ἐπανελθόντα ὁ τῆς ὀρθοδοξίας πρόμος Ταράσιος, εἰ μή αὐτόν ᾒδει τήν ἀληθῆ τρίβον τοῦ εὐαγγελίου ἀπλανῶς ὁδεύοντα· οὐδ' αὖ πάλιν ἀπεδέχετο αὐτόν ὁ τῆς νίκης ἐπώνυμος ἱεροθέτης, καί ὡς ἀθλητήν ἀληθείας τοῖς ἐπαίνοις κατέστεφεν, εἰ μή ὀρθοτομοῦντα διεγνώκει τόν λόγον τῆς πίστεως» (P.G. 99, 268 D).

Δηλαδή, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, πέραν τῆς ὁμολογίας αὐτῆς διά τήν στάσι τοῦ ὁσίου τῶν δύο ἁγίων Πατριαρχῶν, ὁμολόγησαν ἀκόμη καί κατενόησαν ὅτι δέν πῆγαν καλά τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς οἰκονομίες κατά τήν περίοδο αὐτή τῶν δύο βασιλέων, Κων/νου τοῦ Στ΄ καί Νικηφόρου τοῦ ἀπό Γενικοῦ. Πῶς ἄλλωστε εἶναι δυνατόν νά χρειασθῆ νά μετανοήση διά τήν στάσι του αὐτός πού ἔχει μέ τό μέρος του τήν ἁγία Γραφή καί τήν ὑπερασπίζεται μέχρι θανάτου καί νά μήν χρειασθοῦν μετάνοια καί ἐπιστροφή αὐτοί πού γιά πραγματικούς λόγους οἰκονομίας χρειάστηκε νά παρεκλίνουν; Μέ μόνη διαφορά πού ἡ ἐπιστροφή στήν ἀκρίβεια τῶν δύο ἁγίων Πατριαρχῶν ἦτο φυσική καί ἦτο μέσα στήν προαίρεσί των, διότι αὐτοί δέν ἔκαναν οἰκονομίες τοῦ τύπου τῶν οἰκονομιῶν τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν ἄλλο Εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού παρελάβαμε, ἀλλά ἔκαναν οἰκονομίες μέ τήν συναίσθησι τῆς ἀνάγκης τῶν καιρῶν καί μέ τήν πρόθεσι νά ἐπανέλθουν ὅσο τό δυνατόν γρηγορώτερα στήν ἀκρίβεια τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου. Ἐπειδή ὅμως ἐμεῖς σήμερα ἀρεσκώμεθα στήν ἀπραξία καί στό βόλεμα καί ἀρκούμεθα μόνο διά τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως στό ἔργο τοῦ βατράχου πού σκούζει, κατηγοροῦμε τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ὅτι κακῶς ἔπραξε, διαστρέφοντας τήν ἱστορία καί τήν ἀλήθεια, προκειμένου νά μήν μᾶς ἐλέγχη ἡ ὁμολογία του.

Καί κάτι ἀκόμη σημαντικό πού ἔχει σχέσι μέ τό ὑπό ἐξέτασι θέμα. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δέν εἶχε δύο πλευρές, ὅπως ἀρέσκονται νά τόν παρουσιάζουν ὅσοι σήμερα ὑποθάλπουν καί διαιωνίζουν τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τήν ἀτυχῆ καί ἀδιάκριτο στάσι του στήν μοιχειανική αἵρεσι καί τήν ἐπιτυχῆ καί ὁμολογιακή στήν αἵρεσι τῆς Εἰκονομαχίας, μέ τήν ὁποία ἰσχυρίζονται οἱ σημερινοί ὄψιμοι κριτές του, ὅτι τελικῶς ἁγίασε. Ὁ ὅσιος ἦτο πάντοτε ὁ ἴδιος φύλαξ τῆς πίστεως καί ὑπέρμαχος τῆς ἀκριβείας καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς του, καί ἠγωνίζετο δι’ αὐτό πρός πᾶσαν κατεύθυνσι.
Μάλιστα ἡ πρώτη ἔνστασις καί ἀποτείχισίς του ἐπί πατριαρχείας Ἁγ. Ταρασίου, ἡ ἐξ αὐτῆς ἐξορία του στήν Θεσσαλονίκη καί φυλάκισίς του κατά παράδοσι στόν Λευκό Πύργο, τόν κατέστησαν περιβόητο, μιμητή τοῦ Προδρόμου καί τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, ἡ δέ φήμη του ἔφθασε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, ὡς ὁμολογητοῦ καί ἀκριβοῦς φύλακος τῆς πίστεως. Νά πῶς τό περιγράφει ὁ βιογράφος του:

«...καί οὕτω μᾶλλον ὁ μέγας Θεόδωρος διαβοητότερος καθίσταται, μιμητής τοῦ Προδρόμου δεικνύμενος, καί Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, οὐ μόνον ἐν τοῖς περιοίκοις, ἀλλά καί πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης· ἐν γάρ τῇ Θεσσαλονικέων τόν ἅπαντα χρόνον τῆς Κωνσταντίνου βασιλείας περιφρουρούμενος πόλει, εἰς τάς ἐξωτάτω χώρας τά τῶν ἰδίων κατορθωμάτων ἀπέπεμπε προτερήματα» (P.G. 99,256 Β).

Ἡ πρώτη βιογραφία του εἰς τό σημεῖο αὐτό ἀναφέρει παρεμφερῶς τά ἑξῆς:

«Ὁ τοίνυν Πατήρ ἡμῶν Θεόδωρος τήν βασιλίδα πόλιν μετά ταῦτα ἀπολιπών ἔξεισι πρός τό ἑαυτοῦ μοναστήριον, καί συνάγει αὐτῷ οἷα τις ποιμήν ἄριστος τά ἀποφοιτήσαντα πρόβατα, ἅ καί οἱ τῶν ψυχῶν ἅρπαγες τῇ αὐτοῦ ἀπουσίᾳ ἔξωσάν τε καί ἐπί πᾶν ὄρος διέσπειραν. Συντρέχει δέ καί πλῆθος μοναστῶν τε ἄλλων καί μιγάδων ἀριθμοῦ κρεῖττον, καί τῇ τοῦ μεγάλου παρουσίᾳ συνήδεται, τῆς φήμης πανταχοῦ διαβοωμένης, καί Θεόδωρον κηρυττούσης, καί Σακκουδίωνα. Ἐδείκνυ δέ ἡ πεῖρα τούς λόγους, καί τήν φήμην τά πράγματα» (P.G. 99, 144 B).

Ἀπό αὐτά πού περιγράφουν οἱ βιογράφοι τοῦ ὁσίου φαίνεται καθαρά ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί καί οἱ μοναχοί εἶχαν ἄλλα κριτήρια καί ἐγνώριζαν ποιούς ἔπρεπε νά ἐμπιστευθοῦν καί ἀπό ποιούς νά ἀπομακρυνθοῦν. Σήμερα ἀντιθέτως ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά διαστείλλουμε μεταξύ βεβήλου καί ὁσίου καί δι’ αὐτό ὅλα τά ἔχουμε κοινά.

Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς ἐπιτυχοῦς ἐνστάσεως τῶν ὁσίων, κατά τήν μοιχειανική αἵρεσι, καί τῆς ἀπηχήσεως πού εἶχε αὐτή πρός τόν λαό, ἦτο ἡ ἀνάδειξις εἰς ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ ὁσίου Θεοδώρου, Ἁγ. Ἰωσήφ. Αὐτόν τόν ἐγνώρισαν οἱ Θεσσαλονικεῖς κατά τήν ἐξορία των ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτειχίσεως διά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί ὅταν ἐχήρευσε ὁ θρόνος τῆς πόλεως τόν ἐζήτησαν διά ποιμένα των. Δηλαδή οἱ Θεσσαλονικεῖς ἐζήτησαν διά προστάτη των ἕνα ὁμολογητή καί φύλακα τῆς πίστεως καί ὄχι φυσικά ἕναν ἀδιάκριτο καί ἐκτός Ἐκκλησίας κατά περίστασι, ὁ ὁποῖος δέν ἐγνώριζε νά ὁδηγήση οὔτε τόν ἑαυτόν του. Ἐπί πλέον καρπός αὐτῆς τῆς ἐξορίας τῶν ὁσίων στή Θεσσαλονίκη καί τῆς φυλακίσεως στόν Λευκό Πύργο εἶναι καί τό τροπάριο πού κατά τήν παράδοσι συνέθεσαν μέσα στήν φυλακή, ἀπευθύνεται δέ στόν Ἅγ. Δημήτριο καί ψάλλεται στούς Αἴνους τῆς ἑορτῆς του:

«Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους, συμπαθοῦς ἐπισκέψεως· καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ' ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου,
συνεχῶς διαμείβοντες, καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτειρον
οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν, παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν
καθ' ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεόν ἱκετεύων τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».

Αὐτό, μᾶς ἔλεγε ὁ γέρων Γαβριήλ ὁ Διονυσιάτης, τό ἔγραψαν οἱ ὅσιοι βλέποντες ἀπό τά κάγκελα τῆς φυλακῆς τό ναό τοῦ Ἁγ. Δημητρίου καί ὅλη ἡ ἀναφορά τοῦ τροπαρίου εἶναι στήν ἐξορία των ἐξ αἰτίας τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως. Πιστεύω ὅτι αὐτό θά εἶναι ἄλυτο πρόβλημα γιά τούς σημερινούς ἐπικριτές τοῦ ὁσίου, τό πῶς δηλαδή ἡ Ἐκκλησία συμπεριέλαβε στήν ὑμνολογία της αὐτό τό τροπάριο, τήν στιγμή πού δι’ αὐτούς ἡ ἀποτείχισι τῶν ὁσίων ἦτο ἀδιάκριτος καί ἡ αἵρεσις ἀνύπαρκτος.

Ἄκουσε, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, καί πῶς ἐπανῆλθε ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γιά νά καταλάβης τό πόσο μετανοημένος ἐγύρισε, σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία τῶν σημερινῶν ἐπικριτῶν του.

«Διό καί παραυτίκα λύει τοῖς Πατράσιν ὑπερορίαν, οὐ τοῖς μέν, τοῖς δ’ οὔ· πᾶσι δ’ οὖν· καί πρό γε πάντων τῷ πρό πάντων τήν ἀρετήν, τῷ ἡμετέρῳ λέγω, ποιμένι καί διδασκάλῳ· ὅς καί ἀπό Θεσσαλονίκης ἐπανιών, περιφανοῦς τε, ὡς εἰκός, παρά πάντα τυχών καί τῆς ὑπαντῆς, περιφανεστέρας καί μᾶλλον πρός τε τοῦ προέδρου καί τῆς βασιλίσσης αὐτῆς τῆς εἰσόδου τυγχάνει τιμῆς» (P.G. 99, 141B).

Δηλαδή τοῦ ἐπεφύλαξαν ὅλοι θερμή ὑποδοχή καί κυρίως ὁ Πατριάρχης Ἅγ. Ταράσιος καί ἡ βασίλισσα Εἰρήνη.

Ἡ ἕνωσις δέ τοῦ ὁσίου μετά τοῦ Πατριάρχου δέν ἔγινε μόνο θεωρητικά μέ βάσι τήν θεολογία τοῦ ὁσίου, ἀλλά καί πρακτικά μέ τήν καθαίρεσι τοῦ ἱερέως Ἰωσήφ τοῦ μοιχοζεύκτου. Αὐτό τό ἀναφέρει στή συνέχεια ὁ βιογράφος του

«Ὅθεν καί τῶν ἄλλων ὁ συναίτιος τῆς διαστάσεως, Ἰωσήφ ἐκεῖνος ὁ πρεσβύτερος, ὁ καί τολμηρᾷ γνώμῃ τά ἀτόλμητα δράσας, τῶν θείων ἐξωθεῖται περιβόλων, καί τοῦ καταλόγου τῶν ἱερέων ἐκβάλλεται· ὡσάν τῇ τούτου διατομῇ καί ἐκπτώσει τά λοιπά μέλη συνέλθοι καί τήν ἕνωσιν δέξοιτο» (P.G. 99, 141C).

Καί κάτι τελευταῖο διά τό ὅτι ὁ ὅσιος εἶχε πάντοτε τήν ἴδια θέσι διά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί τήν ἀποτείχισί του ἐξ’αἰτίας αὐτῆς καί ποτέ δέν μετενόησε διά τήν στάσι του. Σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Ναυκράτιο, κατά τήν τελευταία ἀποτείχισί του λόγῳ τῆς Εἰκονομαχίας ἀναφέρει τά ἑξῆς:

«Εὔχομαι τοίνυν ὁ ἁμαρτωλός εὖ πρᾶξαι αὐτούς· διά Χριστόν γάρ ὁ ἀγών καί οὐ μικρολογούμενος ὡς ἐπί τῆς μοιχείας παρά τισι τῶν ἀσυνέτων· Χριστός, ἐμφανῶς ὁ τανῦν ἀθετούμενος σύν μητρί καί θεράποσιν...» (Ἐπιστ. 177, Φατοῦρος 298,17).

Δηλαδή ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι οἱ ἀσύνετοι κατά τήν μοιχειανική αἵρεσι ὑποτιμοῦσαν τόν ἀγῶνα των, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τώρα οἱ ὄψιμοι ἐπικριτές του. Ἄρα ὁ ὅσιος εἶχε πάντοτε τήν ἴδια θέσι καί ἄποψι καί ποτέ δέν μετενόησε δι’ αὐτήν.

Νομίζω ὅτι εἶναι ἀρκετά αὐτά τά στοιχεῖα ἐπί τοῦ θέματος διά νά πείσουν κάθε καλοπροαίρετο.

3) Ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα ὅτι τά Στουδιτικά σχίσματα τά κατέκριναν πολλοί Ἅγιοι, τό ὁποῖο ἐπικαλεῖται ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής στηριζόμενος στόν π. Βασίλειο Παπαδάκη, ἔχω ἀδελφέ Ὀδυσσέα νά ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Γίνεται μία σύγχυσις τῶν δύο ἀποτειχίσεων τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἐξ’ αἰτίας τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως καί τῶν μετά τόν θάνατόν του, ἐπί πατριαρχείας Ἁγ. Μεθοδίου, διενέξεων τῶν Στουδιτῶν μοναχῶν μέ τόν Πατριάρχη. Καί τίς διενέξεις καί διαφωνίες τῶν Στουδιτῶν μετά τόν θάνατο τοῦ ὁσίου τίς προσάπτουν στόν ὅσιο, σάν Στουδιτικά σχίσματα, προφανῶς γιά νά μειώσουν τήν ὁμολογία τοῦ ὁσίου καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀπραξία καί τόν συμβιβασμό τούς θέλοντες νά ἀγωνισθοῦν στήν σημερινή αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τήν ἀποτείχισι λοιπόν τοῦ ὁσίου ὑπῆρχε σοβαρός λόγος, ὁ ὁποῖος συνίστατο στήν ἀλλοίωσι στήν πρᾶξι τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου στό θέμα τοῦ ἑνός καί νομίμου γάμου. Τά ὑπόλοιπα ἐπί Ἁγ. Μεθοδίου ἦταν διενέξεις διά τό ἄν θά δεχθοῦν στήν ἱερωσύνη ὅσους εἶχαν χειροτονηθῆ ἀπό τούς εἰκονομάχους. Ἐδῶ καταλαβαίνει κανείς ὅτι ἠδύνατο ὁ Πατριάρχης νά κάνη οἱαδήποτε οἰκονομία εἰς αὐτούς, διότι αὐτοί εἶχαν ἐπιστρέψει στήν Ὀρθοδοξία καί ὡς ἐκ τούτου δέν ὑπῆρχε πρόβλημα ἀλλοιώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, ἀντιθέτως μάλιστα ἔπρεπε νά πρυτανεύση ἡ ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τήν μοιχειανική ὅμως αἵρεσι δέν ἀπεσχίσθη ὁ ὅσιος, ἐπειδή ὁ Ἅγ. Ταράσιος οἰκονόμησε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τόν αὐτοκράτορα, ἀλλά διότι αὐτό μετεδόθη ταχύτατα ὡς μολυσματική νόσος καί στούς ἄλλους καί ἔτσι πολλοί ἄρχισαν νά χωρίζουν τίς νόμιμες συζύγους των καί νά παίρνουν ἄλλες, δικαιολογούμενοι ὅτι ἔτσι ἔκανε ὁ αὐτοκράτωρ μέ τίς εὐλογίες τῆς Ἐκκλησίας. Νά πῶς τό περιγράφει αὐτό ὁ βιογράφος τοῦ ὁσίου

«καί γίνεται προβολή τοῦ τοιούτου κακοῦ οὐ μόνον ἐπί τῆς βασιλευούσης, ἀλλά καί ἐπί ταῖς ἐξωτάτω χώραις· οὕτω γάρ ὁ τῆς Λογγοβαρδίας ῥήξ, οὕτως ὁ τῆς Γοτθίας, οὕτως ὁ τῆς Βοσπόρου τοπάρχης, τῇ λύσει ταύτης τῆς ἐντολῆς ἐπερειδόμενοι, μοιχικαῖς ὀρέξεσι καί ἀκράτοις ἐπιθυμίαις ἑαυτούς περιέπειραν, τήν τοῦ Βασιλέως Ῥωμαίων... ὡς ἐκείνου μέν τῷ αὐτῷ περιπεσόντος, ἀποδεδεγμένου καί τῶν σύν αὐτῷ ἀρχιερέων» (P.G. 99, 252 D).


Aὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὡδήγησαν στήν ἀποτείχισι τόν ὅσιο καί μάλιστα ὅλος αὐτός ὁ ἀγῶνας του ἔγινε αἰτία ἀναχαιτίσεως τοῦ κακοῦ, ὅπως περιγράφει ὁ βιογράφος του:

«Ἐκ δέ τούτου φόβος ἐπιπίπτει καθ’ ὅλην μικροῦ τήν ὑπό τῶν Ῥωμαίων ἀρχήν ἐπί τούς τά τοιαῦτα πράσσοντας· καί γίνεται τοῖς ἀκολασταίνουσι κημός ὁ τῶν εὐσεβῶν διωγμός, καί ἀναστέλλεται ταύτῃ τοι ἡ τοῦ κακοῦ τοῦδε φορά, τοῦ μή πρόσω προβαίνειν· τά γάρ ἀνεπίπληκτα τῶν παθῶν ἕρπει μέν ἀεί πρός τό αἴσχιον ὡς ἔχις· καταδράττεται δέ καρδίας καί νοῦ, καί εἰς ὄλισθον ἄγει παντελῆ τόν ἁλόντα· ὅπερ ἵνα μή γένηται, ἐν τοῖς προειρημένοις ἀθληταῖς ἡ χάρις τοῦ παναγίου ἐκλάμψασα Πνεύματος, ἤλεγξεν ἀναφανδόν τῆς παρανομίας τό ἔργον» (P.G. 99, 256B).

Δηλαδή ἄν δέν ἔκαναν ὁ ὅσιος καί οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες αὐτήν τήν ἐκκλησιαστική θά λέγαμε ἐπανάστασι, θά μετεβάλετο ἐντός ὀλίγου ἡ Ἐκκλησία, στό θέμα τοῦ γάμου, στό μαῦρο χάλι πού εὑρίσκεται σήμερα. Ὅσοι ὅμως κατηγοροῦν τόν ὅσιο δι’ αὐτήν τήν ἀποτείχισι φαίνεται ὅτι τούς ἀρέσει ἡ σημερινή κατάστασις τῆς Ἐκκλησίας καί στό θέμα τοῦ γάμου καί στό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στό θέμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί συνοδοιπορίας της μέ τήν Νέα Ἐποχή καί δι’ αὐτό θέλουν ἄπραγους τούς κληρικούς καί τόν λαό βολεμένο στά πάθη του, τούς δέ Ἐπισκόπους ἀφώνους καί ἀνικάνους δι’ οἱαδήποτε ἀντίστασι καί προστασία τοῦ ποιμνίου των.

Ἄν δέν τούς ἄρεσε, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, καί δέν τούς ἐβόλευε αὐτή ἡ κατάστασις, τούς σημερινούς ἐπικριτές τοῦ ὁσίου, τότε καί λάθος νά ἔκανε ὁ ὅσιος θά προσπαθοῦσαν νά τό ἀποκρύψουν, προκειμένου νά ἔχη ὁ λαός παραδείγματα διά τό πῶς νά ἀντιδράση στήν σημερινή κατάστασι τῆς αἱρέσεως. Τώρα ὅμως ὅλοι αὐτοί ἀντιθέτως φορτώνουν στόν ὅσιο καί τά λεγόμενα «Στουδιτικά σχίσματα» ἐπί Ἁγ. Μεθοδίου προφανῶς διά νά ἀποκοιμίζουν τόν λαό καί νά ἡσυχάζουν τήν ἰδική των συνείδησι. Δηλαδή βοηθοῦν ἀφάνταστα στό ἔργο τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὄντως ἔτσι θέλουν σήμερα τούς Χριστιανούς, ὥστε νά ἐπιβάλλουν στήν Ἐκκλησία καί τά ὑπόλοιπα σχέδιά των. Τό παράδειγμα ὅμως τοῦ ὁσίου ἔχει διά τίς ἡμέρες μας μεγαλύτερη σημασία καί ἀξία, ἀπ’ ὅ,τι διά τήν ἐποχή του. Διότι ἄν τότε αὐτός δέν φοβήθηκε νά ἀποτειχισθῆ ἀπό ἁγίους Πατριάρχες χάριν τῆς ἐντολῆς τοῦ ἑνός καί νομίμου γάμου, τί θά ἀπολογηθοῦμε ἐμεῖς πού φοβόμαστε καί τρέμουμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἐκκλησιαστικά ἀπό δεδηλωμένους αἱρετικούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους, ἀπό Μητροπολίτες καί Πατριάρχες πού ὄχι μόνο εἶναι ἄγευστοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί ἁγιότητος, ἀλλά ἀκριβῶς ἐτοποθετήθηκαν στίς θέσεις αὐτές διά νά παίξουν τόν σημαντικώτερο ρόλο στήν ἀποστασία καί προδοσία τῆς πίστεως;

4) Ὁ σχολιαστής πρώην παλαιοημερολογίτης ἀκολουθώντας πιστά καί τυφλά τόν π. Βασίλειο Παπαδάκη ἀναφέρει καί κάποιους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι δῆθεν κατέκριναν τήν ἀποτείχισι τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Προφανῶς δέν ἤλεγξε τίς παραπομπές αὐτές καί τό ποῦ ἀναφέρονται, εἰδάλλως θά ἐντρέπετο διά τήν διαστρέβλωσι τῆς ἀληθείας. Πρῶτα ἀναφέρει τόν Ἅγ. Μεθόδιο ὁ ὁποῖος ἐπατριάρχευσε δέκα ἕξι χρόνια μετά τήν κοίμησι τοῦ ὁσίου καί ἀναθεματίζει αὐτούς τούς μοναχούς πού διαφωνοῦσαν διά τό θέμα τῶν χειρονονιῶν ἀπό τούς εἰκονομάχους. Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει τόν ὅσιο Θεοφάνη τόν ὁμολογητή τόν ὁποῖο ὀνομάζει μέγα, προφανῶς διά νά δώση ἀξία στά λεγόμενά του. Ἡ παραπομπή πού δίδει ὁ σχολιαστής ἀπό τήν χρονογραφία τοῦ Θεοφάνους εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Πρός δέ τοῖς πολλοῖς καί καλλίστοις αὐτούς τρόποις εὐσεβής καί ὀρθοδοξότατος ὤν, ἐλυπεῖτο ἐπί τοῖς ἀποσχίζουσι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ἐν οἱαδήποτε προφάσει εὐλόγῳ ἤ ἀλόγῳ. Πολλά τε τόν ἁγιώτατον Πατριάρχην καί τούς δυναμένους συντρέχειν τῇ κοινῇ εἰρήνῃ παρακαλῶν οὐκ ἐπαύετο. Ἐν οἷς καί τόν Θεόδωρον τόν ἡγούμενον τῶν Στουδίου καί Πλάτωνα καί Ἰωσήφ ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης ἀδελφόν Θεόδωρον ἐν φυλακαῖς πικραῖς συνεχομένους μετά καί τῶν προυχόντων τῆς κατ’ αὐτῶν μονῆς ἔσπευδεν ἑνωθῆναι· ὅ καί πεποίηκεν».

Ἐδῶ ὁ ὅσιος Θεοφάνης στήν χρονογραφία του ὁμιλεῖ διά τόν διάδοχο τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου τοῦ ἀπό Γενικοῦ, δηλαδή τόν Μιχαήλ τόν Ραγκαβέ. Αὐτός λοιπόν ὡς ὀρθόδοξος ἔτσι ἐσκέπτετο καί παρακαλοῦσε πρός ἕνωσι τόν ἁγιώτατον Πατριάρχη. Ἡ ἔκφρασις ἐπίσης στό σημεῖο αὐτό «εὔλογος πρόφασις» σημαίνει τήν πραγματική αἰτία χωρισμοῦ καί ὄχι φανταστική ἤ ψεύτικη. Ἐν πάσῃ περιπτώσει ὁ αὐτοκράτωρ παρεκάλει πρός ἕνωσι τόν Πατριάρχη, ἐνῶ ἄν θεωροῦσε τόν ὅσιο πλανεμένο καί ἐκτός Ἐκκλησίας ἔπρεπε νά παρακαλῆ πρός μετάνοια καί ἐπιστροφή τόν ὅσιο καί ὄχι ἀντιθέτως, τό ὁποῖον πέραν τῶν ἄλλων ἦτο καί ἀνάρμοστον λόγῳ τῆς θέσεως τοῦ Πατριάρχου. Σέ καμμία πάντως περίπτωσι δέν συμφωνεῖ τό κείμενο μέ τόν σχολιαστή – πρώην παλαιοημερολογίτη μέ τόν τρόπο τουλάχιστον πού τό ἀναφέρει:

«ὁ μέγας ὁμολογητής Θεοφάνης στήν χρονογραφία του ἀναφέρει τήν ἀπόσχισι τοῦ ἁγίου Θεοδώρου ἀπό τήν ἁγία Ἐκκλησία καί τόν ἁγιώτατο Πατριάρχη», διότι ἔτσι παρουσιάζει πλανεμένο καί ἐκτός Ἐκκλησίας τόν ὅσιο καί τούς ἄλλους «ἀθῶες περιστερές».

Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει ὁ σχολιαστής τόν ὅσιο Δανιήλ τόν Στυλίτη καί κάποια λόγια του τά ὁποῖα εἶναι ἐκτός θέματος, διότι ἀφ’ ἑνός μέν ὁ ὅσιος Δανιήλ ὁ Στυλίτης ἔζησε τουλάχιστον τριακόσια χρόνια ἐνωρίτερα τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ ὅσιος διά λόγους πίστεως ἀπεσχίσθη ἀπό τόν Πατριάρχη, ὅπως ἀκριβῶς συμβούλευε ὁ ὅσιος Δανιήλ ὁ Στυλίτης.

Κατόπιν ἀναφέρεται ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος μέ τήν αἰτιολογία ὅτι κατέκρινε καί αὐτός τά Στουδιτικά σχίσματα. Ἡ παραπομπή πού δίδει ὁ σχολιαστής εἶναι ἀπό τήν περίοδο τῆς πατριαρχείας τοῦ ἁγ. Μεθοδίου, ὁπότε οὐδεμία σχέσι ἔχει ἡ ἀναφορά αὐτή μέ τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη. Ἐπί πλέον δέ στό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται ὅτι ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος προσπάθησε νά συμβιβάση μέ τούς λόγους του τίς ἀντιμαχόμενες παρατάξεις καί τελικῶς τό κατώρθωσε.

Τελευταῖα ἀναφέρει ὁ σχολιαστής πάλι τόν Ἅγ. Μεθόδιο (ἴσως γιά νά φανοῦν πολλοί οἱ ἀντιλέγοντες) μέ παραπομπή πού ἀναφέρεται στίς ἔριδες τῶν μοναχῶν ἐπί τῆς πατριαρχείας του, δηλαδή πάλι ἐκτός θέματος, ἐφ’ ὅσον ἀναφέρεται σέ ὑπόθεσι ἡ ὁποία ἐξελίχθη δέκα ἕξι χρόνια μετά τήν κοίμησι τοῦ ὁσίου. Τελειώνει δέ μέ τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν ἔγραψε ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἀλλά δέν εἶναι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Δοσίθεος λοιπόν στηρίζεται στόν Ζωναρᾶ, ὁ ὁποῖος ὡς ἱστορικός καί ὄχι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ μόνος πού ἐπικρίνει τόν ὅσιο. Γράφει ὅμως ὁ Ζωναρᾶς στοιχεῖα τελείως ἀναπόδεικτα καί ἐρανισμένα ἀπό ἄγνωστες πηγές καί ἐξώφθαλμα ἀντίθετα στήν διδασκαλία καί τήν βιοτή τοῦ ὁσίου. Γιά παράδειγμα ἀναφέρει ὁ Ζωναρᾶς ὅτι ἡ ἀντίδρασις τοῦ ὁσίου καί τοῦ Ἁγ. Πλάτωνος πρός τόν Πατριάρχη Ἅγ. Νικηφόρο ἔγινε διότι ἤθελαν νά καταλάβουν τόν θρόνο τῆς Κων/πόλεως καί νά πατριαρχεύσουν. Αὐτό εἶναι πρόδηλα τελείως ἀντίθετο στήν ὅλη βιοτή τῶν ὁσίων διά τόν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι ἄν ἤθελαν κάτι τέτοιο τό πρῶτο πού ἔπρεπε νά ἐπιδιώκουν θά ἦταν νά ἔχουν ἄριστες σχέσεις μέ τόν αὐτοκράτορα, ἡ ἐπιρροή τοῦ ὁποίου ἦταν πασιφανής καί ἐπιβλητική στήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου. Ὁ ὅσιος ὅμως ὄχι μόνον δέν ἀπέβλεπε σέ κάτι τέτοιο, ἀλλά ἐπολέμησε τήν μοιχεία τοῦ αὐτοκράτορος, ἡ ὁποία μάλιστα συνήφθη μέ τήν ἀνιψιά τοῦ ὁσίου, τήν Θεοδότη. Τό καλό διά τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων εἶναι ὅτι ὅταν χρησιμοποιεῖ στοιχεῖα πού ἀναφέρονται στόν ὅσιο καταγράφει καί τήν πηγή των, π.χ. ὅτι αὐτό τό λέγει ὁ Ζωναρᾶς. Καταλαβαίνει λοιπόν καθένας τό πόσο σημαντικές εἶναι οἱ ἀπόψεις τοῦ Δοσιθέου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔζησε ὀκτακόσια περίπου χρόνια μετά τόν ὅσιο καί δανείζεται στοιχεῖα ἀπό τόν Ζωναρᾶ, ὁ ὁποῖος κατά γενική ὁμολογία διέκειτο ἐχθρικῶς πρός τήν ὅλη βιοτή τοῦ ὁσίου, μολονότι καί ὁ Ζωναρᾶς ἔζησε τριακόσια περίπου χρόνια μετά τόν ὅσιο.

4) Ἄν θά ἤθελα νά ἀπαντήσω λεπτομερῶς σέ ὅσα ὁ σχολιαστής –πρώην παλαιοημερολογίτης ἀναφέρει θά ἔπρεπε νά μακρύνη πολύ ὁ λόγος καί νά γίνη πραγματεία. Ἕνα ὅμως σημεῖο πρίν κλείσω τίς σκέψεις μου πρέπει νά ἀναφέρω, διότι ἐπ’ αὐτοῦ ὑπάρχει πλάνη δογματική. Ἀναφέρει ὁ σχολιαστής τά ἑξῆς: «Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά διευκρινισθεῖ πώς, ἄν γίνει πλήρης ἕνωσις μέ αἱρετικούς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά διακόψουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μόνο μέ τούς ἑνωμένους, ὡς ἀποσχισθέντες ἐκ τῆς Ἐκκλησίας...».


Μέ αὐτά πού ἀναφέρει ὁ σχολιαστής εἶναι σά νά παραδέχεται ὅτι ὁ ἀγῶνας των ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι, κατά τό δή λεγόμενο, «τῆς πλάκας» ἤ κατά τό ἁγιογραφικό βέλη νηπίων, καθ’ ὅσον καί τά ἐκκλησιαστικά σχετικά μέ τά θέματα τῆς πίστεως πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο, μέ ἐνδεχομένη τήν πλήρη ἕνωσι μέ τούς αἱρετικούς.

Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά τονισθῆ ὅτι τό νά περιμένη κανείς πλήρη ἕνωσι ὑπό τήν ἔννοια τοῦ κοινοῦ ποτηρίου εἶναι πλάνη, διότι αὐτή εἶναι ἡ πρακτική καί, θά λέγαμε, ἐξωτερική πλευρά τῆς ἑνώσεως. Ἡ πραγματική πλευρά εἶναι ἡ θεολογική καί αὐτή ἔχει γίνει.

Ξεκίνησε συνοδικά μέ τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς Παπικούς τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τό 1993 μέ τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν Παπικῶν.

Στό Μπελαμέντ λοιπόν τοῦ Λιβάνου ἀπεφασίστηκαν καί ὑπεγράφησαν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.

Καί κάτι τελευταῖο σάν ἐνημέρωσι. Εἴμαστε στό τέλος μιᾶς μικρῆς ἐργασίας, (ἡ ὁποία θά ἐκδοθῆ λίαν συντόμως) καί ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μέ τόν ΙΕ΄ ἱερό κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἐκεῖ μεταξύ τῶν ἄλλων παρουσιάζομε ἱστορικά ὅτι, στήν διαχρονική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀποτειχίσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν τόσες, ὅσες καί οἱ αἱρέσεις, μέ μόνη ἐξαίρεσι τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Προφανῶς στήν ἐποχή μας ἄλλαξε τό πνεῦμα καί ἡ πορεία τῶν Ὀρθοδόξων, σέ σημεῖο ὄχι μόνον νά μήν ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἀντιθέτως νά θεωροῦν τή στάσι αὐτή ὀρθόδοξη, συνετή καί σύμφωνη μέ τούς ἁγίους.

Μετ’ εὐχῶν
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
Αναρτήθηκε από ΟΔΥΣΣΕΑΣ στις 2:53 π.μ. (  http://apotixisi.blogspot.com )

 

 

 

Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!) οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος

 

 

"Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!) οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος
Φιλορθόδοξος Ένωσις Κοσμάς Φλαμιάτος
Έδρα: Βασ. Ηρακλείου 30, 546 24 Θεσσαλονίκη, Τηλ. 697-2176314, E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr, Αλληλογραφία: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρίκαλα.  Τα Μέλη της Eνώσεως Ανήκουν σε Ιερές Μητροπόλεις της Eκκλησίας της Eλλάδος".

Αποκαλύπτουμε, στο ευρύτερο κοινό αποσπάσματα από την προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998 προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Επίσκεψις» [αρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8]. Επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί η αλγεινή εντύπωση της βλασφήμου διατυπώσεως ως παραδρομής ή λαθεμένης αποδόσεώς της, αλλά ολόκληρο το κείμενο διαπνέεται από το εωσφορικό πνεύμα της. Παραθέτουμε δε στο τέλος, σε αντιδιαστολή, χωρία εκ του Ιερού Ευαγγελίου και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο καλοπροαίρετος και ορθοδόξως φρονών αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

«Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler και λοιποί εν Χριστώ αδελφοί οι αποτελούντες την Αντιπροσωπείαν της Εκκλησίας Ρώμης, […]  "Την πάλην ταύτην [μεταξύ του καλού και του κακού] θεωρούντες εν τη διαρρευσάση περιόδω των δύο χιλιετιών, βλέπομεν ότι, ατυχώς ο πονηρός όφις κατόρθωσε να ενσπείρη διχόνοιαν και αμφισβητήσεις και πλάνας ακόμη και μεταξύ των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων, εις τρόπον ώστε η υπό του Κυρίου αποκαλυφθείσα αλήθεια να έχη εν πολλοίς καταστή αντικείμενον ερίδων και διενέξεων και ανθρωπίνων επινοήσεων, δηλαδή να έχη υποταχθή εις την ανθρωπίνην θέλησιν, αντί να φωτίζη και κατευθύνη αυτήν".

"Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην βαρύνει ασφαλώς ημάς τους ανθρώπους και περισσότερον ημάς τους Επισκόπους, οι οποίοι εγκατεμείξαμεν τα ίδια θελήματα και τας προσωπικάς ημών εκτιμήσεις εις τα του Θεού και ούτω κατεστήσαμεν δυσδιάκριτον το μέρος της θείας αληθείας, το ευρισκόμενον εις το συνονθύλευμα των ποικίλων απόψεων, τας οποίας προβάλλομεν εις τα κηρύγματα ημών ως θέλημα του Θεού και ως αποκεκαλυμμένην θείαν αλήθειαν". […]

Αριστερά: Ο παπικός Καρδινάλιος κύριος William H. Keeler. Δεξιά: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος.
"Είναι απολύτως απαραίτητον να κηρύξωμεν τον αυτόν λόγον.  Διότι ο κόσμος, προς τον οποίον απευθυνόμεθα, βλέπων ημάς διχασμένους και διαφωνούντας, δυσπιστεί προς τους λόγους ημών και ευλόγως υπολαμβάνει ότι ομιλούμεν αφ’ εαυτών και ουχί εκ Θεού". […]

"Προβάλλοντες ημείς τας ημετέρας διδασκαλίας μετά του λόγου του Θεού, ακουσίως κρύπτομεν τον τελευταίον εντός των απόψεων ημών και κατ’ανάγκην θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου, του Οποίου εκλήθημεν συνεργοί, ως κρύψαντες το υπ’Αυτού εμπιστευθέν ημίν πολύτιμον τάλαντον, ήτοι τον λόγον Αυτού, υπό τον χουν της χοϊκής ημών υπάρξεως". […]

"Η συναίσθησις της βαρείας ημών ευθύνης ταύτης οφείλει να κατευθύνη ημάς προς μίαν σύντονον και επίπονον και αδιάκοπον προσπάθειαν προς επίτευξιν της ενότητος ημών εν τη πίστει, εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος.

"Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις
ευθυνών.  Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες  (Δική μου υπογράμμιση-Σημείωση ως Ευστάθιος Μοσχοβίτης: προπάτορες=ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ, ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, εννοεί ο αναθεματισμένος ψευδοπροφήτης του αντιχρίστου Βαρθολομαίος) ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού.  Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων".

"Χρειάζεται τόλμη και γενναιότης και ταπείνωσις, διότι αν και δεν
διεπράξαμεν ημείς τα σφάλματα, έχομεν αλλοιωθή την εξ αυτών αλλοίωσιν και αποτελούμεν ζύμην αναπαράγουσαν αυτά. Η εντολή του Κυρίου δια του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: “Εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα” (Α΄Κορ. 5,7). […]

"Γνωρίζομεν τας δυσχερείας, τας οποίας αντιμετωπίζει εκάστη Εκκλησία ένεκα της ανεπαρκούς και συχνάκις εσφαλμένης κατηχήσεως των μελών αυτής, αδυνατούντων να παραδεχθούν ως σφάλμα το παραδοθέν αυτοίς υπό των πατέρων αυτών ως αλήθειαν. Εν τούτοις πιστεύομεν ότι οφείλομεν να κηρύσσωμεν την αλήθειαν, τον Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και όχι κατάγοντα κοσμικάς νίκας κατά αδελφών. Δια τούτο επιμένομεν εις τον διάλογον και την δια τούτου επικοινωνίαν και συγκαταβαίνομεν πολλάκις, παρεξηγούμενοι υπό των ιδίων, εις τας πρακτικάς δυσχερείας των αδελφών ημών, των εξ άλλης παραδόσεως προερχομένων. Ελπίζομεν εις την επίτευξιν του ποθουμένου, διότι αγαπώμεν". […]

"Είθε να αξιώση ημάς ο Κύριος να ίδωμεν και την ανάστασιν της ενότητος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Αυτού.
Αμήν".

 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
«Προσέχετε λοιπόν ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την απέκτησε με το ίδιο του το αίμα. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν άναμεσά σας λύκοι επικίνδυνοι, που δεν θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Και από εσάς τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άνδρες που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές για να τους ακολουθήσουν» (Ευαγγελιστής Λουκάς, Πράξεις: 20, 28-30).

«Όποιος παραβαίνει τη διδαχή του Xριστού και δεν μένει σταθερά σ'αυτήν, αυτός δεν έχει τον Θεό. Όποιος παραμένει σταθερά στη διδαχή του Xριστού, αυτός έχει και τον Πατέρα και τον Υιό. Aν σας επισκέπτεται κάποιος και δεν διδάσκει αυτήν τη διδαχή, μην τον δέχεστε στο σπίτι σας και μην τον καλωσορίζετε. Γιατί στην πραγματικότητα, όποιος τον καλωσορίζει, γίνεται συμμέτοχος στα έργα αυτού τα πονηρά» (Ευαγγελιστής Ιωάννης, Β΄Επιστολή Ιωάννου: 1, 9-11).

 

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
«Ούτος ο επάρατος όφις δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς».
[Μετάφραση: Πάλι ο καταραμένος όφις (= ο Διάβολος) δια των πειθηνίων οργάνων του, των παπικών, καινούργιες περί Θεού εισάγει διδασκαλίες].
(«Λόγοι αποδεικτικοί περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», Λόγος α΄).

 

 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
«Οι Λατίνοι αιρετικοί είσιν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν» (Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 1, σελ. 423-425).

 

 

 

 

 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

«Ιδού κυρίως ο λόγος, δι’όν οι Παπικοί πνέουσι μένεα κατά του Φωτίου έτι και νυν και δικαίως. Πρώτον, διότι η στάσις του απέκρουσε την δυτικήν επιδρομήν εν τη Ανατολή, και έσωσεν αυτήν της παπικής πλάνης και καταδυναστείας, και δεύτερον διότι κατεδίκασε δια συνοδικής αποφάσεως την προσθήκην του Filioque, ην ούτοι εποιήσαντο εν τω Συμβόλω της Πίστεως και έθηκεν υπό αφορισμόν τους δράστας.
Εάν δεν υπήρχε Φώτιος, αληθώς δεν θα υπήρχε σχίσμα, αλλά δεν θα υπήρχε και Ελληνισμός και Ορθοδοξία, αλλά πνευματική δουλεία και φρόνημα θρησκευτικόν και εθνικόν πεπλανημένον» (Αγίου Νεκταρίου, «Τίνες οι λόγοι της μήνιδος των Δυτικών κατά του Φωτίου»).

 

Η πορεία του επίσημου Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων οικουμενιστών και Ρωμαιοκαθολικών κυριαρχείται την τελευταία περίοδο από ένα πνεύμα ευφορίας και αισιοδοξίας ότι εκπληρώνει αισίως την αποστολή του οδεύοντας στην επίτευξη του τελικού στόχου του, την «ένωση των εκκλησιών».
Ολοένα και πληθαίνουν οι αναφορές, από τα πλέον επίσημα χείλη, στην «κοινή αποστολική πίστη» με τους Ρωμαιοκαθολικούς και την εξάλειψη των δογματικών μας διαφορών.

Η αμοιβαιότητα, η συμπόρευση, ο αλληλοσεβασμός, ο εκατέρωθεν εμπλουτισμός, η κοινή πορεία των «αδελφών εκκλησιών» δηλώνεται με κάθε επισημότητα και προς πάσα κατεύθυνση.

Ειδικότερα μάλιστα μετά την συμφωνία στο Κείμενο της Ραβέννας (2007) και εν όψει της νέας, ενδέκατης Συνόδου της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου στην Κύπρο τον προσεχή Οκτώβριο, κυριαρχεί και προβάλλεται η άποψη πως το ζήτημα του παπικού πρωτείου είναι το μόνο εκκρεμές σημείο μεταξύ των δύο «εκκλησιών» και γι’ αυτό και περί αυτού μόνον συζητούμε.

Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, Ιεροί Κανόνες, πατερική και δογματική διδασκαλία, ορθόδοξη εκκλησιολογική και δογματική συνείδηση, εκκλησιαστική ιστορία και παράδοση παραθεωρούνται, απορρίπτονται και εκτοπίζονται εν μια ριπή. Ακόμη και τα αυτονόητα καταργούνται.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, ΟΥΤΕ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΛΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΝ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑ ΛΕΕΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ.... ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΚΟΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ.  ΟΣΟ ΥΨΗΛΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ....  

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ...
ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΟΥΜΕ ΦΑΝΑΤΙΚΟ ΟΥΤΕ ΤΡΕΛΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΕ ΧΡΙΣΤΟ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ ΑΡΜΟΖΕΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ.

(ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΤΑΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ «ΔΥΟ Ή ΤΡΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ» ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΝΟΗΜΑ (και να μην αλλάζουμε ούτε ένα κόμμα ή μια τελεία από τον Λόγο του Θεού) ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΤΙ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΤΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΘΕΟΙ…  ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός», (Ψαλ.14:1 και 53:1) ΑΠΟΚΟΨΕΙ ο αιρετικός ή άθεος ΤΟ «δεν υπάρχει Θεός» θα μας πει ότι συμφώνα με την Αγία γραφή δεν υπάρχει θεός.  ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...)

ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ...

 ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ...

 ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ: "ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ".

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΕΝΤΕΙΧΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.  ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.  

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣΤΑΖΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.  Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΜΑΣ.

(ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΑΝ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ)

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΑΚΟΥΟΙ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.  ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ.  ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ...  ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "ΤΟ ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΕΙΤΕ, ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΕΣΤΙ, ΟΥ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ" ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΧΗ ΠΟΥ ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ:

Ο Απόστολος Παύλος

Καινή Διαθήκη, ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Κεφ. 1, στίχοι: 8 "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην. 11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ". 

ΠΗΓΗ: "Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ" ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ (ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Ο ΣΩΤΗΡ" - ΙΣΑΥΡΩΝ 42 11472 ΑΘΗΝΑΙ).  ΕΡΜΗΝΕΙΑ του στίχου 8 "Αλλά να ηξεύρετε τα Εξής: Εάν ακόμη και ημείς οι απόστολοι ή και άγγελος από τον ουρανόν κηρύττη εις σας άλλο ευαγγέλιον, διαφορετικόν από εκείνο, που σας εκηρύξαμε, ας είναι ανάθεμα και χωρισμένος δια παντός από τον Χριστόν".   (άλλο ευαγγέλιον και όχι άλλο ημερολόγιο όπως υποστηρίζουν μερικοί για να φτιάξουν δική τους εκκλησία και παγκάρι (υπάρχουν 20 παρατάξεις, υποτίθεται εκκλησίες, των διασπασμένων παλαιοημερολογιτών) και αναγάγουν σε Δογματικό και Σωτηριολογικό ζήτημα, το θέμα του παλαιού και νέου ημερολογίου...  Μόνο αν βιώσουμε τον άγιο Λόγο του Αναστημένου Χριστού σώζεται η αιώνια ψυχή μας και όχι από τα ημερολόγια, νέο ή παλαιό, καθώς δεν είναι κριτήριο σωτηρίας το ημερολόγιο και οι αληθινοί χριστιανοί δεν είναι ημερολογιολάτρες-ειδωλολάτρες.)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΟΠΩΣ ΕΙΔΑΜΕ ΑΝΩΤΕΡΩ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΑΚΡΙΤΑ ΟΥΤΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ Ή ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ, ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ.

Το ζήτημα του Νέου και παλαιού ημερολογίου δεν είναι δογματικό και σωτηριολογικό ζήτημα.  Οι πρώτοι χριστιανοί δεν θα μπορούσαν να είχαν ορίσει ένα οριστικό εορτολόγιο-ημερολόγιο καθώς άγιοι, μάρτυρες και ομολογητές, πάντα θα υπάρχουν και θα προστίθενται μέχρι την συντέλεια των αιώνων στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας.

Οικουμενική Σύνοδος όρισε τον Πασχάλιο Κανόνα για να εορτάζεται σωστά το Χριστιανικό Πάσχα μετά το Πάσχα των Εβραίων.  Ωστόσο για την Σωτηρία μας όπως γνωρίζουμε είναι αναγκαία η πίστη μας στην Ανάσταση του Χριστού και η υπακοή στις εντολές του όπως εκφράζονται διαχρονικά ΜΟΝΟ στην Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του, με την Αποστολική Διαδοχή των Αγίων Πατέρων μας, που καθόρισε τα Βιβλία της Αγίας Γραφής με την Φώτιση του Αγίου Πνεύματος και διατύπωσε, και συνοπτικά στο "Σύμβολο της Πίστεως", το Ορθόδοξο Δόγμα μας με τις Οικουμενικές Συνόδους, δηλαδή, την Πίστη μας στον Έναν Άχρονο και Αιώνιο Τριαδικό Θεό, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσια Αδιαίρετη και Αχώριστη.

Η αλλαγή του ημερολογίου με σκοπό να έχουμε και εφόσον έχουμε εκκλησιαστική Κοινωνία με τον Παπά, τους Προτεστάντες, και άλλους αιρετικούς στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών του Αντίχριστου, φυσικά είναι αναθεματισμένη γιατί μέσα στο Παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών προδίδουμε την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

ΤΟ "ΠΙΣΤΕΥΩ", ΔΗΛΑΔΗ, ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΟΡΙΖΕΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ...

Οι αληθινοί ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν στην Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και δεν έχουν Εκκλησιαστική Κοινωνία και δεν συμπροσεύχονται μαζί με τον "αλάθητο" αιρετικό Πάπα, και άλλους αιρετικούς και αλλόπιστους στο Παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών του Αντίχριστου, ουτε μνημονεύουν αιρετικούς γιατί είναι Αποτειχισμένοι από την Οικουμενική Παναίρεση, και είναι εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού ακόμα και αν οι οικουμενιστές αρχιερείς των υποτιθέμενων πλέον Ορθοδόξων Εκκλησιών και Πατριαρχείων του νέου και παλαιού ημερολογίου προδίδουν την Μία Αγία Εκκλησία μας σήμερα.

Ορισμένοι κατακρίνουν το Θεό και τον Απόστολο Παύλο για το σκληρό και άδικο δήθεν ανάθεμα, που είναι ο χωρισμός από τον Θεό, για όσους κηρύττουν άλλο από το αληθινό  Ευαγγέλιο και ξεχνούν την Σταυρική Θυσία του Υιού του Θεού από άπειρη αγάπη για τον Άνθρωπο και για την Σωτηρία της ψυχή μας και να για να βιώσουμε την Ανάστασή Του.  Ο Χριστός με άπειρη αγάπη συγχωρεί και τους σταυρωτές του πάνω στον Σταυρό γιατί δεν ξέρουν τι πράττουν (Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι. Κατά Λουκαν κεφ. 23 στιχ. 34) και όσοι ζητάμε με ειλικρίνεια συγγνώμη από τον Θεό και τους ανθρώπους, ακόμα και αν τον σταυρώσαμε πάλι τον Χριστό στο πρόσωπο του πλησίον με την σκληρή απάνθρωπη συμπεριφορά μας, μας συγχωρεί ο Θεός. 

Η επιμονή να διαστρεβλώνουμε τον Λόγο του Θεού και την άπειρη Σταυροαναστάσιμη Θυσιαστική Αγάπη του Χριστού από σκληροκαρδία, εθελούσια τύφλωση και πώρωση χωρίς να ζητήσουμε ποτέ συγνώμη δεν θα μας απαλλάξει από την δίκαιη κρίση του Θεού όσο και αν μας αγαπά ο Θεός.  Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη αλλά είναι και Δίκαιος και όταν δεν δεχόμαστε την Άπειρη Σταυροαναστάσιμη, Θυσιαστική Αγάπη Του από εθελούσια τύφλωση, φθόνο και μίσος τότε δεν μπορούμε να αποφύγουμε την Δίκαιη Κρίση του Θεού.   

Κατά Ιωάννη Κεφ. ΙΔ΄ στίχος 6: "λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ".  Σε αυτό το λόγο του ο Χριστός μας λέγει ότι είναι η μόνη αληθινή οδός της Σωτηρίας και της αιώνιας ζωής για να μην ακολουθούμε άλλους διδασκάλους, μύστες, θρησκείες και αιρέσεις που δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στον Αληθινό Θεό, καθώς ο Χριστός είναι η μόνη οδός για έλθουμε προς τον Αληθινό Αιώνιο Πατέρα Θεό.  Αλλά και από την Παλαιά Διαθήκη γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν άλλοι Θεοί, όλοι οι άλλοι θεοί είναι ψεύτικοι και δαιμονικοί, καθώς στην πρώτη από τις δέκα εντολές ο Θεός μας λέει: Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού. 

Αν μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη, που γράφτηκε προ Χριστού, θα δούμε ότι όλες οι προφητείες για την έλευση και το έργο του Χριστού επαληθεύονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην Καινή Του Διαθήκη.  "Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ" ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ είναι μια εξαιρετική εργασία γιατί όχι μόνο προσφέρει μια αξιόλογη θεολογική ερμηνεία του λόγου του Θεού αλλά και γιατί επισημαίνει πολλές προφητείες των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης για τον Χριστό, τη ζωή, την έλευση, ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΓΙΟ ΘΕΟ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ, την Σταύρωση και Ανάστασή Του που επαληθεύονται στο πρόσωπο του Χριστού στην Καινή Διαθήκη ώστε να αποδεικνύεται η Αλήθεια της θεόπνευστης Αγίας Γραφής. 

Σωτηρία της αιώνιας ψυχής μας μόνο δια μέσου της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του  Ιησού Χριστού και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας που καθόρισαν δια του Αγίου Πνεύματος την Αγία Γραφή, επιτυγχάνεται γιατί ο Χριστός, ως η ενσάρκωση του προαιώνιου Λόγου του Θεού, Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για την Σωτηρία μας και είναι ή μόνη Οδός και η Αλήθεια για την Σωτηρία του Ανθρώπου.  Μακριά λοιπόν από αιρετικούς που δεν έχουν αποστολική διαδοχή και διαστρεβλώνουν τον άγιο Λόγο του Χριστού γιατί δεν δέχονται τα πάμπολλα θαύματα της ορθοδοξίας και τους αγίους Πατέρες της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας και τις 9 Οικουμενικές Συνόδους που καθόρισαν δια του Αγίου Πνεύματος τα βιβλία της Αγία Γραφής και το ορθόδοξο δόγμα μας αλλά και μαρτύρησαν ως ομολογητές της πίστεώς μας από αντίχριστες εξουσίες.  

 Όπως του Νέρωνα που έδινε ως τροφή για τα θηρία τους χριστιανούς στις αρένες αλλά με θαυματουργικό τρόπο οι ομολογητές της πίστεως μας λάμβαναν δύναμη από τον Θεό και δεν πρόδιδαν την πίστη τους, ούτε έριχναν λίγο λιβάνι στον Νέρωνα, προτιμώντας να χάσουν την πρόσκαιρη ζωή τους, αλλά να μην χάσουν την αιώνια ψυχή τους και να μην προδώσουν τον Χριστό. 

Δυστυχώς είναι πολλές οι αιρέσεις του Διεθνούς Σιωνισμού που εντάσσονται πλέον στην Πανθρησκεία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών του Αντίχριστου, Παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες ακόμη και αλλόπιστοι, διάφορες παραθρησκείες και ψευδοπροφήτες, μασόνοι και μια από τις πιο επικίνδυνες είναι οι Ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά που δεν δέχονται ως μοναδικό Σωτήρα της αθάνατης ψυχής μας τον Μονογενή Υιό του Θεού Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι Ομοούσιος και Αχώριστος του Πατρός Θεού και μιλάνε για τον Γιαχβέ=παραφρασμένο Ιεχωβά, που στα εβραϊκά λέγανε τον Θεό όπως λέμε Κύριος και Σαβαώθ... 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΩΣΗ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΙΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΟΠΩΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΜΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΟΤΙ "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ"... 

ΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.

Η ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΞΑΓΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΑΘΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ "Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ", ΩΣ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΡΙΣΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΟΓΜΑ ΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ...  ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ.

 

Β΄ ΙΩΑΝΝΟΥ στιχ. 9 "πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει. 10 εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· 11 ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς".
ΠΗΓΗ: "Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ" ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ (ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Ο ΣΩΤΗΡ" - ΙΣΑΥΡΩΝ 42 11472 ΑΘΗΝΑΙ).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ των στίχων: 9 "Καθένας που βγαίνει έξω και δεν μένει μέσα εις την διδαχή του Χριστού δια της Ακριβούς τηρήσεως αυτής , αυτός δεν έχει τον Θεό, αλλά είναι χωρισμένος από αυτόν. Εκείνος, που μένει εις την διδαχή του Χριστού, αυτός και τον Πατέρα και τον Υιό έχει, διότι ούτος έγινε ναός του Θεού.  10 Εάν κανείς σας επισκέπτεται και δεν φέρει την διδαχή αυτήν, μη δέχεσθε αυτόν προς φιλοξενία εις την οικία σας και ούτε χαιρετισμό να απευθύνετε προς αυτόν.  11 Διότι εκείνος που χαιρετά αυτόν, γίνεται συγκοινωνός προς τα πονηρά του έργα, επειδή με την σχέση του και τον χαιρετισμό του τον ενθαρρύνει εις εξακολούθηση αυτών".

 

Ο Μέγας Αθανάσιος
«ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν» ( βλ. Μ. Αθανασίου, Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι P.G. 26, 1188ΒC)

 

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

“Εμείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλά διότι είναι όχι μόνον Σχισματικοί, αλλά και Αιρετικοί. Δια τούτο σας παρακαλώ αποφεύγετε τους Παπικούς όπως φεύγει κάποιος από φιδιού και από προσώπου πυρός, αλλά και τους «Ορθοδόξους» που σχετίζονται με παπικούς.  Όσο πιο μακριά φεύγει κανείς απ’ αυτούς τους «Ορθοδόξους», τόσο πιο κοντά έρχεται εις τους Αγίους Πατέρες.  Ενώ όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τους Αγίους μας.  Δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ό,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη μας”.

 

Άγιος Λαυρέντιος

"Βλέπετε, πόσο πανούργα και ύπουλα προετοιμάζεται όλο αυτό το κακό;  Όλοι οι Καθεδρικοί ναοί τότε θα είναι υπερβολικά θαυμάσιοι, όπως ποτέ πριν τα περασμένα χρόνια, αλλά δεν πρέπει εσείς τότε, να μπαίνετε στους ναούς αυτούς, για την αναίμακτη θυσία τού Ιησού Χριστού.
Προσέξτε και θυμηθείτε !
Θα υπάρχουν τότε Εκκλησίες, αλλά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πρέπει να παρευρεθούν μέσα σ΄ αυτές.
Όσοι θα μπαίνουν εκεί, θα συναθροίζονται ως πλήρη "Σατανική συναγωγή
Επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά, προσέξτε, γιατί κανείς δεν πρέπει να παρευρεθεί σ΄ εκείνους τούς Καθεδρικούς ναούς. Δεν θα υπάρξει καμία επιείκεια από τον Χριστό, σ΄ αυτούς πού θα πάνε τότε, εκεί μέσα..."

 

 Άγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους.  Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες.  Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς".  Άγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως (1222-1240).

 

Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΑΖΕΙ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΡΘΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΗ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΥΛΙΚΟ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.   

ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΠΡΩΗΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΝ, ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΠΟΥ "ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ" ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΛΑΜΒΑΝΑΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΦΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΕΣΩΖΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ, ΠΡΑΞΗ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ.

 

Ο Απόστολος Παύλος

Καινή Διαθήκη, Προς Τίτον Κεφ. 3, στίχοι 10 "αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11 εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος".

 

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
«Ο Θεός εκλεξάμενος, εξήγειρεν Αποστόλους, και Προφήτας, και Διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων.  Ο δε διάβολος, ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους κατά της ευσεβείας εκλεξάμενος εξήγειρεν, ώστε τον παλαιόν πολεμηθήναι νόμον και τον ευαγγελικόν.  Ψευδαποστόλους δε, και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους μόνους νοώ τους αιρετικούς.  ων οι λόγοι και οι λογισμοί διεστραμμένοι εισίν.  Ώσπερ ουν ο τους αληθείς Αποστόλους και Προφήτας, και Διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται. ούτως και ο τους ψευδαποστόλους, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τον διάβολον δέχεται» (βλ. Μαξίμου Ομολογητού, Περί των πραχθέντων εν τη πρώτη αυτού εξορία, ήτοι εν Βιζύη, παρ.Ι΄, P.G. 90, 144D – 145A.)

 

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
  1. «Ει τις δόγμα έχει διεστραμμένον, φεύγε αυτόν και παραιτήσαι, μη πειθού, μη μόνον άνθρωπος αν η, αλλά καν άνθρωπος εξ ουρανού κατιών (=κατεβή).  Είπου (=οπουδήποτε) την ευσέβειαν παραβλεπτόμενην ιδοίς, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστατο γενναίος έως θανάτου, την αλήθεια μηδαμού προδιδούς, προσέχετε, ίνα μηδέν νόμον δόγμα το της αγάπης προσχήματι παραδέχεσθε Δέος (φόβος) μη τις παραφθαρή υπό της των αιρετικών αγάπης».
  2. «Ουδέν ωφελεί βίος ορθός δογμάτων διεστραμμένων». Ε.Π.Ε.Τ.,29, 460-464
  3. «Καιρός αθυμίας, ουχ όταν πάσχωμεν κακώς, αλλ’όταν δρώμεν κακώς».

 

Μέγας Αθανάσιος
«Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζουν τον λαόν είναι συμφερότερο να τους εκβάλουμε από τους ευκτήριους οίκους παρά να βρεθούμε μετ’ αυτών ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός» (P.G. 35,33-ΒΕΠΕΣ 33, 199)
«Όποιος έχει εκπέσει απ’ την αλήθεια της πίστεως δεν είναι δυνατόν να καλείται Χριστιανός» P.G 26, 596A.
«Όστις αν βούληται σωθήναι προ πάντων δει κρατείν την καθολικήν πίστιν ην ειμη είς έκαστος σώαν και αμώμητον τηρήσει άνευ δισταγμού εις τον αιώνα απολείται». (Σύμβολο Μέγα Αθανασίου 321)
 

Ο άγιος Υπάτιος
Ο άγιος Υπάτιος (+17.6.446) Ηγούμενος της Μονής των Ρουφιανών στην Χαλκηδόνα, διέγραψε αμέσως το όνομα του Νεστορίου από τα δίπτυχα της Εκκλησίας, για να μη μνημονεύεται.  ΄Όταν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον παρετήρησε για την πράξιν του αυτήν, ο ζηλωτής Όσιος απάντησε, ότι δεν θεωρεί πλέον τον Νεστόριο ως επίσκοπο:
Εγώ από τότε που έμαθα, ότι μιλά άσχημα για τον Κύριό μου, παύω την επικοινωνία μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος.
Και όταν πάλιν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον απείλησε, ο άγιος Υπάτιος του αποκρίθηκε με σταθερότητα και διάθεση μαρτυρίου: ΄Ο,τι θέλεις κάνε, διότι εγώ αποφάσισα τα πάντα να πάθω.  Και μ’ αυτή την απόφαση το έκαμα αυτό» ( βλ. Καλλινίκου, Βίος Αγίου Υπατίου, σ. 93-94. Σειρά Άνθη της ερήμου τ. 6. μτφρ. Άννας Αρβανίτη, Αθήναι 1973. βλ. επίσης Αντωνίου Παπαδοπούλου, Ο μοναχισμός έναντι της αιρέσεως εις την αρχαίαν Εκκλησίαν, σελ. 92-93, Θεσ/κη 1980, Θεοδωρήτου μοναχού, Αγιορείτου, Μοναχισμός και αίρεσις, σ. 39-42 Αθήναι 1977).

 

Η Παράδοση της Εκκλησίας

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
Το 379 ο άγιος Γρηγόριος με απόφαση της συνόδου της Αντιόχειας πήγε στη Κωνσταντινούπολη να στηρίξει τους Ορθοδόξους που κινδύνευσαν από την αίρεση του αρειανισμού.  Πατριάρχης τότε ήταν ο Δημόφιλος, ο οποίος ήταν οπαδός του αρειανισμού.  Δεν είχε όμως ο ίδιος καταδικασθεί μέχρι τότε από καμιά σύνοδο, όπως τώρα ο Αθηναγόρας, ο Δημήτριος κ’ ο Βαρθολομαίος.

Ο άγιος Γρηγόριος στη Κωνσταντινούπολη δεν είχε καμιά σχέση και «κοινωνία» με τον Πατριάρχη Δημόφιλο. Δεν «μνημόνευε» το όνομά του όταν λειτουργούσε στο ταπεινό και περιφρονημένο εκκλησάκι της αγίας Αναστασίας, γιατί όλους τους άλλους ναούς της Πόλης τους κατείχαν οι αρειανοί.  Τότε μάλιστα είπε ο άγιος Γρηγόριος την ιστορική φράση: « Αυτοί έχουν τους οίκους, εμείς τον ΄Ενοικον»!
Μετά από δύο χρόνια, το (381) συνήλθε η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία όχι μόνο δεν τιμώρησε ως σχισματικό τον άγιο Γρηγόριο, αλλά τον εξέλεξε και Πρόεδρο της.
 

Ο άγιος Κύριλλος
Το 428 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Νεστόριος, ο οποίος δεν έπαυσε την «κοινωνία» με τον Ευτυχή, όταν κήρυξε από τον άμβωνα της αγίας Σοφίας ότι η Παναγία πρέπει να ονομάζεται «Χριστοτόκος» και όχι Θεοτόκος»!

Την αντικανονική αυτή στάση του Νεστορίου οι πιστοί θεώρησαν ως συμφωνία του με τις κακοδοξίες του Ευτυχή, όπως και πράγματι ήταν.  Οι πιστοί αμέσως έφυγαν απ’ το ναό και δεν εκκλησιάζονταν σε καμιά εκκλησία, επειδή μνημονεύονταν ο Νεστόριος.  Ακόμα δεν είχε συνέλθει καμιά Σύνοδος να καταδικάσει τον Ευτυχή και το Νεστόριο, με τους οπαδούς τους, που κοινωνούσαν μαζί τους. 

Ο άγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, με επιστολές του, προς τον κλήρο και το λαό της Πόλης, τους παρότρυνε προς τούτο. Ύστερα από τρία χρόνια, το έτος 431 μ.Χ. συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία δικαίωσε τον άγιο Κύριλλο, όσους είχαν πάψει το «μνημόσυνο» του Νεστόριου και καταδίκασε το Νεστόριο!
 

Ο άγιος Μάξιμος

Τον έβδομο αιώνα ταλάνιζε την Εκκλησία η αίρεση του Μονοθελητισμού.  ΄Όλοι, οι τότε Πατριάρχες είχαν υποκύψει στην αίρεση αυτή.  Ο μόνος, που έμεινε ακλόνητος στην Ορθοδοξία ήταν ο μοναχός άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με τους δύο μοναχούς μαθητές του.  Οι τρεις αυτοί μοναχοί έπαψαν την «κοινωνία» με όλους τους Πατριάρχες. Διώχτηκαν φοβερά.  ΄Έκοψαν το χέρι του αγίου Μαξίμου, για να μη γράφει, και τη γλώσσα, για να μη ομιλεί.  Τον αναθεμάτισαν και τον εξόρισαν στον Καύκασο, σε ηλικία 80 ετών.

΄Όλα αυτά συνέβησαν είκοσι χρόνια προτού συνέλθει το 680 μ.Χ. η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε την αίρεση, αναθεμάτισε όλους τους τότε Πατριάρχες Ανατολής και Δύσεως, και δικαίωσε τον άγιο Μάξιμο με τους δύο μαθητές του μοναχούς!
 

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Την εποχή της εικονομαχίας (754 – 842 ) άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός πολεμά την αίρεση αυτή. Δεν έχει καμία «κοινωνία» με εικονομάχους επισκόπους.  Συνέρχεται το 754 Οικουμενική Σύνοδος στην Ιέρεια η οποία τον αναθεμάτισε.  Μετά τριάντα τρία χρόνια, συνήλθε ή Ορθόδοξη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία αποκήρυξε την Σύνοδο της Ιέρειας, ως αιρετική, καταδίκασε τους εικονομάχους και δικαίωσε τον μοναχό Ιωάννη Δαμασκηνό!
 

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

Την ίδια εποχή της Εικονομαχίας ο μοναχός άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης διέκοψε το «μνημόσυνο» του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.  Κακοποιήθηκε, καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε.  Και όλα αυτά μετά από δύο εικονομαχικές Συνόδους των ετών 754 και 815 μ.Χ.  Η αναστήλωση των αγίων εικόνων τον δικαίωσε και μέχρι σήμερα μακαρίζεται στους ναούς της Ορθοδοξίας.
 

Ο άγιος Γερμανός

Την εποχή της Φραγκοκρατίας στην Κύπρο, οι Λατίνοι επίσκοποι είχαν διώξει τους Ορθόδοξους επισκόπους και επέβαλαν με τη βία το «μνημόσυνό» τους στις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα μοναστήρια..  Οι Ορθόδοξοι δεν εκκλησιάζονταν στους ναούς τους, επειδή μνημονεύονταν οι Λατίνοι επίσκοποι.  Τότε μάλιστα μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια από τους Λατίνους οι δεκατρείς οσιομάρτυρες μοναχοί της Καντάρας.  Ο άγιος Γερμανός, που τότε ήταν ΠατριάρχηςΚωνσταντινουπόλεως, σε γράμμα του στους Ορθοδόξους της Κύπρου, απαγορεύει κάθε «οικονομία» στο θέμα του «μνημοσύνου», έναντι οιουδήποτε τιμήματος.  «Όσοι της καθολικής (= της Ορθόδοξης) εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή, και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν.  Κρείσσον γαρ εστί εν τοις οίκοις υμών προσεύξασθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθε μετά Λατινοφρόνων» (βλ. Κ. Σάθα, Μεσαιωνική βιβλιοθήκη, Αθήνα 1972, σ. 18
 

Οι αγιορείτες οσιομάρτυρες επί Βέκκου

Μετά τη ψευδοσύνοδο της Λυώνος (1274), την οποία υπέγραψε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος και δέχθηκε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Βέκκος, οι αγιορείτες έπαυσαν το «μνημόσυνό» του.  Το 1280 πήγαν στο άγιο Όρος ο αυτοκράτορας με τον Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο, αποφασισμένοι να επιβάλλουν το «μνημόσυνο» του Λατινόφρονα Πατριάρχη.  Οι μοναχοί αντέδρασαν. Πολλοί μαρτύρησαν. Άλλοι καρατομήθηκαν.  Άλλοι απαγχονίστηκαν. Άλλοι πυρπολήθηκαν, Άλλοι καταποντίστηκαν στη θάλασσα.
 

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Το 14ο αιώνα ο τότε μοναχός ( και μετέπειτα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης) άγιος Γρηγόριος Παλαμάς έπαυσε το μνημόσυνο του Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, επειδή συμφωνούσε με τις κακοδοξίες του Βαρλαάμ του Καλαβρού. Ο άγιος Γρηγόριος αναθεματίστηκε από σύνοδο και φυλακίστηκε τέσσερα χρόνια.   Η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος των ετών 1341-1351, τον δικαίωσε.
 

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός
Την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας (1439) δεν υπόγραψε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος δεν δέχτηκε να μνημονεύει το νέο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη, που ήταν Λατινόφρονας.  Δεν δέχτηκε «κοινωνία» ούτε με κανένα άλλο επίσκοπο, που είχε «κοινωνία» με το Μητροφάνη.  Η σύνοδος της Φλωρεντίας συγκλήθηκε ως Οικουμενική» Σύνοδος και οι αποφάσεις της ήταν νόμος του κράτους.  Τις αποφάσεις της ακύρωσε και καταδίκασε η Πανορθόδοξη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1484 μ.Χ.
Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε» ( βl. 160, 1097).
 

Ο Γεννάδίος Σχολάριος

Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.  Σχετικά με το «μνημόσυνο» του επισκόπου από τους πιστούς γράφει ο Γεννάδιος: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο.  Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία» ( βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδικό Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23 ).
 

Ο Σέρβος κανονολόγος Νικόδημος Μίλας

Τέλος παραθέτουμε και μιά γνώμη του Κανονολόγου Νικοδήμου Μίλα, που έζησε τον προηγούμενο αιώνα στη Σερβία.  Λέγει:
«Εάν Επίσκοπός τις ή Μητροπολίτης ή Πατριάρχης άρξηται να διακηρύττη δημοσία επ’ εκκλησίας αιρετικήν τινά διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα άμα και χρέος ν’ αποσχοινισθώσι πάραυτα του επισκόπου, Μητροπολίτου και Πατριάρχου εκείνου, διό ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσιν υποβληθή κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και επαινεθή εισέτι, καθ΄ όσον δια τούτου δεν κατέκριναν και δεν επανεστάτησαν εναντίον των νομίμων επισκόπων, αλλ’ εναντίον ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων, ούτε και εγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ’ αντιθέτως απήλλαξαν την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν, του σχίσματος της διαιρέσεως» ( βλ. Επισκόπου Νικοδήμου Μίλας, Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ’ ερμηνείας, Ι Ι, Novi Sad, σ. 290 – 291, μτφρ. εκ της Σερβικής υπό Ιερομ. – νυν επισκόπου- Ειρηναίου Μπούλοβιτς).   

 

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΙΣ ΑΡΕΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΝΕΡΩΝΑ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΑΓΑΝ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΡΙΞΟΥΝ ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΘΥΜΙΑΜΑ, ΛΙΒΑΝΙ, ΣΤΟΝ ΘΕΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΝΕΡΩΝΑ.  ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΠΙΣΤΟΥΣ ΜΕ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ; 

Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΡΝΕΥΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΝΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΟΣΟΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΣΙΩΠΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΦΟΒΟ.  ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΟΣΟΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΠΙΣΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΡΝΕΥΟΝΤΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ «Οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5).  ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14, ΣΤΙΧΟΙ: 5 "Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι; 6 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ. 7 εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν· καὶ ἀπ' ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε αὐτόν. 8 Λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν. 9 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τοσούτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; 10 οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. 11 πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί· εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰ πιστεύετέ μοι. 12 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼ πρὸς τὸν πατέρα μου πορεύομαι, 13 καὶ ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. 14 ἐάν τι αἰτήσητέ με ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω. 15 Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, 16 καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, 17 τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται. 18 Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς. 19 ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε. 20 ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν. 21 ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν".

ΕΠΙΣΗΣ, ΟΣΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ ΔΙΑΓΟΥΝ ΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΡΝΙΚΟ ΣΟΔΟΜΙΚΟ ΒΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ, ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6, ΣΤΙΧΟΙ: 9 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται 10 οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι".    

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

 

"ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΝ.  ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΤΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ.   ΔΩΣΤΕ ΤΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ.  ΜΟΝΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ.  ΑΥΤΑ ΜΗΝ ΤΑ ΔΩΣΕΤΕ.  ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΕΠΑΝΩ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΜΗΝ ΤΑ ΔΩΣΕΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ."
ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Ο Άγιος Κοσμάς έχει πει επίσης, "Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού".

 

ΑΣ ΜΗΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΜΗΠΩΣ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΛΛΑ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ.

 

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ https://rumble.com/vhp893-29730567.html , https://www.brighteon.com/5d88e964-3d29-4b35-a8b1-3d9b6236a69e , https://ugetube.com/watch/FcZNSDu2al2a8DX ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ "ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΑΓΜΑ 666 ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ http://www.freevolition.gr/666.htm ", ΒΙΝΤΕΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ. ΓΙΑΤΙ "Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ", Η ΟΠΟΙΑ ΩΣ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ" ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm , ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟ ΙΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΠΟΥ "ΣΚΟΤΩΝΕΙ" ΜΟΝΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ.

 

 

 

 

 

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ

 

ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ,

 

ΓΕΡΟΝΤΩΝ

 

ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

( http://apotixisis.blogspot.com/2011/04/blog-post_18.html )

Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» κατὰ τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδοξίας, προκάλεσε ἀμηχανία καὶ σπασμωδικὲς ἐνέργειες στοὺς ἡγετικοὺς κύκλους τοῦ Φαναρίου καὶ τοὺς εντοπίους οἰκουμενιστές. Ἕνα μειονέκτημα τῆς «Ὁμολογίας» εἶναι πὼς δὲν κατονομάζει τοὺς —ἐντὸς τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας— ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιες δικαιολογίες, ὅπως ὅτι αὐτὸ θὰ τὸ ἔκαναν οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἁρμόδιοι ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα ὑπῆρχαν πολλὲς προσδοκίες ὅτι θὰ ὑπέγραφαν τὴν «Ὁμολογία» ἀρκετοί, περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τελικὰ τὴν ὑπέγραψαν.

 

Ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», ποὺ συμμετεῖχε ἐνεργὰ στὴν προσπάθεια αὐτή, μὲ κείμενά της στὸInternet ἀπευθύνθηκε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ σὲ συγκεκριμένους Μητροπολίτες, ὅπως τὸν Ναυπάκτου, τὸν Πειραιῶς (καὶ προσωπικὰ στὸν Αἰτωλοακαρνανίας), θέτοντάς τους τὸ θέμα:

 

—Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση, ὅπως τὴν κατονομάζει ὁ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;

 

—Ἂν εἶναι αἵρεση (καὶ δεδομένου ὅτι ἡ αἵρεση δὲν ἔχει μόνο ἰδεολογία καὶ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ ἡγέτες καὶ ὀπαδούς, δὲν εἶναι δηλαδὴ ἄσαρκη,) ρωτούσαμε νὰ μᾶς ποῦν οἱ ἀνωτέρω ἀναφερόμενοι ἐπίσκοποι, ποιοί εἶναι οἱ ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἡγέτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διότι, ὡς γνωστόν, εἶναι ὑποχρέωση τῶν ἐπισκόπων νὰ ἀποκαλύπτουν καὶ νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἔτσι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι καὶ αὐτὸ δίδασκαν νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς, ὥστε νὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὰ δίχτυα τους.

 

Καὶ ὅταν στὶς πρῶτες μας νύξεις ἀρνήθηκαν οἱ ἐπίσκοποι νὰ ἀπαντήσουν ἢ μετέθεσαν τὶς εὐθύνες στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, τοὺς ἐπισημάναμε ὅτι γιὰ πολὺ μικρότερες αἱρέσεις —μερικῶν δεκάδων ὀπαδῶν— κατονομάστηκαν οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ ἀπὸ τὶς ἐπὶ μέρους μητροπολίτες· γιατί δὲν κάνουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

 

Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συστοιχεῖται μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἀρνεῖται νὰ τὸν κατονομάσει γιὰ τὴν συμμετοχή του στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦτο πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι οἱ ὑπογράψαντες τὴν «Ὁμολογία» ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα διάχυτη εἶναι ἡ ἐντύπωση ἀπὸ τὶς καταγγελίες καὶ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ συγκεκριμένοι ἑλλαδικοὶ ἐπίσκοποι εἶναι οἰκουμενιστές.

 

Δυστυχῶς, κανεὶς ἐπίσκοπος δὲν δέχτηκε νὰ ἀπαντήσει. Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἀπάντησαν, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ πολλοὶ μητροπολίτες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐρωτηθέντες ἐπίσκοποι, τιμοῦν ποικιλοτρόπως τὸν καταγγελλόμενο ὡς ἀρχηγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καλώντας τον στὶς ἐπαρχίες τους καὶ πλέκοντάς του τὸ ἐγκώμιο, ἀναρτώντας μάλιστα μαρμάρινες πλάκες (ὅπως στὴ μητρόπολη Ναυπάκτου) ἐπὶ τῇ ἀναμνήσει τοῦ περάσματός του εἰς τὴν μητροπολιτική τους περιφέρεια· ἢ ὑποκριτικὰ ὑπογράφοντες μὲν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ ἀναθεματίζοντες τὸν Οἰκουμενισμὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας (ὅπως ὁ Πειραιῶς), ἀλλὰ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες παρουσιάζοντες τὸν καταγγελλόμενον ἐπὶ αἱρέσει Πατριάρχη ὡς «φρυκτωρὸ τῆς πίστεως», καὶ πεφωτισμένο οἰακοστρόφο τῆς Ὀρθοδοξίας!

 

Ἕνεκα αὐτῆς τῆς διγλωσσίας καὶ τῆς ἐπαμφοτερίζουσας συμπεριφορᾶς τους, δημιουργεῖται θέμα συνειδήσεως γιὰ ὅσους ἔχουμε ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως»:

 

Εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἡ «Ὁμολογία» νὰ ἐγκαλεῖ τὸν πατριάρχη ἐπὶ Οἰκουμενισμῷ (πρᾶγμα ποὺ ἀντελήφθη καὶ ὁ ἴδιος καὶ γι’ αὐτὸ προσπάθησε νὰ κινήσει διαδικασία τιμωρίας τῶν συγγραψάντων τὴν «Ὁμολογία») καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία», νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ ἐπαινοῦν καὶ νὰ θεωροῦν τὸν πατριάρχη ὁμολογητὴ καὶ νὰ τὸν ὀνομάζουν φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Καὶ μποροῦν αὐτοὶ νὰ μᾶς «ἀναπαύουν», νὰ μᾶς ποιμαίνουν καὶ νὰ μᾶς καθοδηγοῦν;

 

Ἂν δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ σχιζοφρένεια, τότε τί εἶναι;

 

Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦμε τοὺς ἡγήτορες καὶ τοὺς συντάκτες τῆς «Ὁμολογίας τῆς Πίστεως» (καὶ τοὺς συμφωνοῦντες πνευματικούς, μοναχούς, ὀρθόδοξες ἀδελφότητες) νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα. Νὰ πάρουν τὴν εὐθύνη καὶ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ πληροφορήσουν τοὺς πιστούς, ποιά κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας πρὸς τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, καὶ κυρίως, νὰ τὴν ἐφαρμόσουν οἱ ἴδιοι, ὥστε μὲ σιγουριὰ καὶ ἐμπιστοσύνη νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

 

Τὰ περιθώρια στενεύουν, οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἡ αἵρεση ἐξαπλώνεται ραγδαίως. Οἱ διωγμοὶ ἔχουν ἀρχίσει στὴ Σερβία καὶ σύντομα θὰ ἐπεκταθοῦν εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς καὶ ἀλλοῦ στὸν ὀρθόδοξο κόσμο.

 

Φοβούμαστε ὅτι, ἂν καὶ ὅταν ἀποφασίσουν νὰ ἀντιδράσουν οἱ ποιμένες, οἱ πιστοὶ δὲν θὰ δείξουν καμιὰ διάθεση νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν. Εἴτε γιατὶ δὲν θὰ τοὺς ἐμπιστεύονται πλέον, εἴτε γιατὶ ἡ αἵρεση θὰ ἔχει ἐπιτελέσει τὸ σκοπό της: θὰ ἔχει ἐξουδετερώσει πλήρως τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τὰ ἐναπομείναντα ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ κλήρου καὶ λαοῦ.

 

Καὶ ἡ εὐθύνη (ὅση ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας) θὰ μᾶς βαρύνει ὅλους καὶ αἰωνίως.

 

 

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος

«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

Αναρτήθηκε από tsallinia στις 9:46 π.μ.  ΠΗΓΗ: http://apotixisis.blogspot.com/2011/04/blog-post_19.html

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ περί ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Ο κ. Τελεβάντος πραγματοποίησε την έμμεση απειλή του ότι θα μας βγάλει Προτεστάντες αν δεν ακολουθήσουμε τις θέσεις του περί διακοπής Μνημοσύνου και Αποτείχισης

του Ομολογητού Θεολόγου

κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ

 

Αν κάποιος μου έλεγε πριν δυο χρόνια, ότι θα ερχόμουν σε ρήξη με τον κ. Τελεβάντο, θα τον κοιτούσα τουλάχιστον με κατανόηση. Να, όμως, που η ζωή μας επιφυλάσσει πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις. Παρόλο, λοιπόν, που δεν είχα καμία διάθεση να αντιπαρατεθώ στον κ. Τελεβάντο, και μάλιστα τη Μ. Εβδομάδα, αναγκάζομαι εκ των πραγμάτων, καθώς εξαπέλυσε εναντίον μου μια βαριά και αναπόδεικτη κατηγορία περί Προτεσταντισμού. Τον κ. Τελεβάντο δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά τον εκτίμησα για τα πρώτα κυρίως γραπτά του, όταν αναπάντεχα συμπαραστάθηκε από την Αμερική όπου ευρίσκεται, στον αγώνα μας εναντίον του Οικουμενισμού, ενώ οι περισσότεροι στην Ελλάδα τον αγνοούσαμε. Ο ίδιος είχε την πρωτοβουλία, μάλιστα, να μου τηλεφωνήσει και έκτοτε είχαμε τακτική επικοινωνία και συνεργασία.

 

Η στάση του απέναντί μου άρχισε να αλλάζει, όταν διαπίστωσε ότι, κατόπιν πολυχρονίου μελέτης και συζητήσεων με πνευματικούς Πατέρες, είχα αποφασίσει να εφαρμόσω τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, η οποία επιβάλλει και διδάσκει την διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση από τους επισκόπους που κηρύττουν αιρετικές διδασκαλίες. Παρ’ ότι ο Ιερός Κανόνας είναι ξεκάθαρος (τουλάχιστον ως προς την προαιρετική αποτείχιση) αυτός ανέπτυσσε μια άλλη διδασκαλία (ετεροδιδασκαλία), εναντιούμενος στον Ιερό Κανόνα. Και όταν πραγματοποίησα ελεύθερα την απόφασή μου που αφορούσε την σωτηρία μου και τον εαυτό μου, εμένα και άλλους που είχαν πραγματοποιήσει το ίδιο —ωσάν αυτός να είναι ο τιμητής των πάντων— μας κατηγόρησε ευθέως ότι έχουμε προτεσταντικό φρόνημα και εμμέσως ως αιρετικούς.

 

Σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας μας, έχει δικαίωμα να σιωπήσει κανείς, ακόμα και όταν αδικείται κατάφορα. Όμως, δεν πρέπει να αφήνει αναπάντητη την κατηγορία που άπτεται της ορθοδοξίας του, όταν δηλ. κατηγορείται επί αιρέσει· και μάλιστα, όταν οι επί αιρέσει κατηγορίες δεν αγγίζουν μόνον αυτόν, αλλά έχουν σχέση και με άλλους πιστούς της ίδιας τοποθετήσεως· και ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να αφήνει αναπάντητες απόψεις κακόδοξες που διαστρέφουν τους Ιερούς κανόνες της Εκκλησίας. Γι’ αυτό αναγκάζομαι, επειδή το δικό μου όνομα αναφέρεται και παρά το γεγονός ότι μπαίνουμε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, να απαντήσω στο κ. Τελεβάντο. Ο κ. Τελεβάντος, ενώ υπάρχουν τόσοι πνευματικοί Πατέρες στην Ελλάδα, τους οποίους συμβουλευόμαστε και με τους οποίους συζητάμε, επεμβαίνει από την Αμερική ως αυτόκλητος «πατέρας» της Εκκλησίας, και θέλει να καθορίσει τι να κάνουμε. Ήρξατο χειρών αδίκων όχι μόνο παρεμβαίνοντας σε προσωπικές επιλογές πιστών, αλλά αλλοιώνοντας (θέλω να πιστεύω αθελήτως) την Παράδοση της Εκκλησίας, κυρίως τον 31^οΑποστολικό και τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα της ΑΒ Συνόδων της Εκκλησίας, προσθέτοντας σ’ αυτούς λόγια και σκέψεις του μυαλού του και του θελήματός του και χωρίς καμιά αναφορά στους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, και αποφαίνεται και «νομοθετεί» καινοτομίες περί αποτειχίσεως και θέτει όρους, οι οποίοι δεν περιλαμβάνονται στους Ιερούς Κανόνες. Γράφει συγκεκριμένα:

 

«Η Εκκλησιαστική Ιστορία είναι μάρτυρας ότι στην αποτείχιση καταφεύγουμε μόνον αν υπάρχουν απαραιτήτως (οι εξής) προϋποθέσεις: 1.) Αν έχουν εξαντληθεί όλα τα άλλα μέσα αντίστασης, και 2.) Αν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η πορεία της ώστε να μην καταλήξει σε σχίσμα…, και αν γίνει ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ώστε να έχει δόκιμον αρχή και δόκιμον τέλος». «Γι' αυτό είμαισφοδρότατα αντίθετος με τις μη συντεταγμένες αποτειχίσεις» οι οποίες «μας καθιστούν περίγελο των πονηρών δαιμόνων… Οι κατά Θεόν αποτειχίσεις» κατά τον Τ.Π., «είναι αυτές που έκαναν οι π. Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και το Άγιον Όρος», που έγιναν «με την ευλογία των Ιουστίνου Πόποβτς, π. Παΐσιου και Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου».

 

Και αλλού: «Οι “αποτειχίσεις” υπήρξαν ελάχιστες στη ζωή και την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και όταν πραγματοποιήθηκαν με ευτυχή κατάληξη¹ αυτό έγινε είτε επειδή πραγματοποιήθηκαν από επισκόπους, είτε από συνόδους επισκόπων, είτε από μορφές μεγάλης αγιότητας. Ήταν δηλαδή “συντεταγμένες”. Τις καθοδηγούσαν “στρατηγοί”».

 

Εκ των ανωτέρω φαίνεται ότι, επειδή δεν αρέσει στο κ. Τελεβάντο η διατύπωση του Ι. Κανόνος περί αποτειχίσεως, «άμα τη κηρύξει αιρέσεως γυμνή τη κεφαλή», τον διορθώνει τον ΙερόΚανόνα και προσθέτει (όπως είδαμε) νέες προϋποθέσεις που δεν περιλαμβάνει ο Ιερός Κανόνας, ούτε η Παράδοση της Εκκλησίας έχει. Ο Ι. Κανόνας λέγει:

 

«Οἱ γὰρ δι' αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

 

Ο κ. Τ.Π., όμως, θεωρεί πως απαραίτητη προϋπόθεση (τελεβάντιας εμπνεύσεως) για την πραγματοποίηση της αποτείχισης, είναι για τη σημερινή πραγματικότητα η συντεταγμένη και κάτω από στρατηγούς και με την ευλογία των στρατηγών. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι έχει γράψει αυτά ο αείμνηστος π. Επιφάνιος. Έχουμε δε διατυπώσει με κάθε επιφύλαξη την θέση (σε αντίθεση με τους οπαδούς του Παλαιού Ημερολογίου-Εορτολογίου οι οποίοι ομιλούν για αίρεση του π. Επιφάνιου) ότι αυτή η ποιμαντική αντιμετώπιση εκ μέρους του π. Επιφάνιου, έγινε πάνω στην αγωνία του και στην μέριμνά του να αποτρέψει την προσχώρηση πιστών στις παρατάξεις του Παλαιού, για το λόγο ότι αυτοί είχαν αφ’ ενός δογματοποιήσει το Ημερολόγιο, αφ’ ετέρου είχαν διασπασθεί σε αλληλοσπαρασσόμενες παρατάξεις, πολλών από τους επισκόπους των οποίων αγνοείτο ακόμα και η κανονικότητα της χειροτονίας.

 

Το παράδοξο είναι, πως ο κ. Τ.Π. θεωρεί ως έναν εκ των στρατηγών κάτω από την σημαία του οποίου πρέπει συντεταγμένα να πορευτούμε και τον μητροπολίτη Πειραιώς, τον οποίο μόλις προχθές ακούσαμε να υμνεί έως τρίτου ουρανού τους αιρετικούς αρχηγέτες του Οικουμενισμού Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Αυστραλίας Στυλιανό, Μεσσηνίας Χρυσόστομο, κ. ά. Και το αλλοπρόσαλλο: τους συγκεκριμένους Ιεράρχες και ο ίδιος ο Τ.Π. —παραδόξως— θεωρεί ως αιρετικούς και καθαιρετέους!

 

Μέχρι τώρα προσπάθησα να του απαντήσω με τρόπο που να μη εκτραχυνθεί η συζήτηση και εκτραπεί σε αντιπαρέθεση και μη θέλοντας να επιμείνω ιδιαιτέρως στις κατηγορίες εναντίον μας και να αποκαλύψω ακόμα και τις απειλές του, για να διατηρήσω την συζήτηση σε επίπεδο ανταλλαγής απόψεων, κάτι που αρμόζει σε ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια. Έτσι, έγραψα μια μικρή μελέτη περί αποτειχίσεως, στην οποία υποσχέθηκε ότι θα απαντήσει εν καιρώ. Πέρασαν μήνες χωρίς να απαντήσει. Του ζήτησα να κάνει ό,τι υποσχέθηκε: να αποδείξει με πατερικό λόγο το κατ’ αυτόν υποτιθέμενο λάθος των θέσεών μας, αν όχι για άλλο λόγο, από χριστιανική αγάπη (που μου έγραφε πως έχει για μας). Όμως, ο κ. Τελεβάντος υπερέβη τα εσκαμμένα και (ενώ πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος) δεν έδωσε καμιά απάντηση θεολογική, αλλά κατά καιρούς επιδίδεται σε ένα κλεφτοπόλεμο, χωρίς ουδεμία θεολογική κατοχύρωση, χωρίς Πατερικές παραπομπές, μόνο με εκτιμήσεις και αλλοπρόσαλλες και αλληλοαναιρούμενες προσωπικές θέσεις, μας κατηγορεί για προτεσταντισμό. Γράφει:

 

«Οι αποτειχιστές έχουν Προτεσταντικό φρόνημα, …διέπονται από την πλάνη ότι οι ίδιοι είναι η υπέρτατη αυθεντία ερμηνείας της αλήθειας. Μια διαφορά έχουν από τους Προτεστάντες. Τη sola scriptura του Προτεσταντισμού την επεκτείνουν στους Πατέρες και στους Κανόνες ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝ - ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ - τον εαυτό τους την υπέρτατη αυθεντία της αλήθειας».

 

Αυτές τις κατηγορίες δεν τις δεχόμεθα. Του τις επιστρέφουμε. Και αν χρειασθεί, θα του παρουσιάσουμε επιστολές καθηγητών, και διαβεβαιώσεις των «στρατηγών του αγώνα», όπως αυτός τους ονομάζει, που συμφωνούν απόλυτα μαζί μας και επαινούν τον αγώνα μας, έστω κι αν προς το παρόν διαφοροποιούνται ως προς τον χρόνο, για να καταλάβει ότι και σε αυτό δεν φέρεται έντιμα, χρησιμοποιώντας αυθαίρετα και κακοποιώντας σκόπιμα θέσεις άλλων, που καμιά εξουσιοδότηση δεν του έχουν προς τούτο δώσει.

 

Δεν χρειάζεται καν να απαντήσουμε και στην άλλη κατηγορία που μας προσάπτει, ότι θεωρούμε τον εαυτό μας υπέρτατη αυθεντία ερμηνείας της αληθείας. Και είναι φανερό πως δεν θεωρούμε τον εαυτό μας αυθεντία, από το εξόφθαλμο γεγονός, ότι κάθε θέση μας, την στηρίζουμε σε περισσότερα από ένα πατερικά κείμενα, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε τα κείμενά μας να είναι μεγάλα και σε πολλούς κουραστικά, λόγω της παρεμβολής πλείστων όσων πατερικών κειμένων. Ό,τι πράξαμε, είναι αυτό που η συνείδησή μας επέβαλε, στην προσπάθειά μας να είμαστε «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι». Αν αυτό θεωρείται Προτεσταντισμός και όχι η κατά το δοκούν ερμηνεία που δίδει ο κ. Τελεβάντος στην Αγ. Γραφή και τη διδασκαλία των Αγ. Πατέρων (χωρίς πατερικές παραπομπές), αυτό ας το κρίνει ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης.

 

Στο άρθρο αυτό, λοιπόν θα παρουσιάσω ελάχιστες φράσεις από την αλληλογραφία με τον κ. Τελεβάντο, δια των οποίων φαίνεται ότι: α) με κολακευτικά λόγια αναφέρεται στον αγώνα μας και στα κείμενά μας. Βέβαια, οι έπαινοί του ήταν υπερβολικοί, τώρα, όμως, έρχομαι να πιστέψω πως τα λόγια του αυτά, πέρα από λόγους ευγενείας, εξυπηρετούσαν και κάποια σκοπιμότητα. Μου έστελνε δε κείμενά του για να τα διορθώσω και να προσθέσω ό,τι νομίζω. β) σε κάποια φάση, όταν πλέον διαφώνησα μαζί του στο θέμα της αποτείχισης, φαίνεται ότι άρχισε σιγά-σιγά να περνά από το μυαλό του η σκέψη για επίθεση εναντίον μου: «δεν θα γράψω άρθρα για να σας επιτεθώ (σημείωνε σε 1-2 e-mail) αλλά για να μιλήσω για το σχίσμα και την αποτείχιση. Δεν γράφω για σας αλλά με αφορμή αυτά που γράψατε».

 

Επειδή, όμως, οι θέσεις του για την διακοπή μνημοσύνου και αποτείχισης ήσαν όλως διόλου αντιπατερικές, (έφτασε να γράψει ότι όσοι σκέπτονται την θεσμοθετημένη από Ιερούς Κανόνες αποτείχιση απεργάζονται το σχίσμα ή κινούνται από το διάβολο!), αναγκάστηκα να ετοιμάσω την μελέτη που προανέφερα, την οποία πριν την δημοσιεύσω, του την απέστειλα για να …την διορθώσει, πιστεύοντας αφελώς, ότι τον ενδιαφέρει η εξεύρεση της αλήθειας. Η απάντησή του με εξέπληξε. «…Δεν πρέπει καθόλου να δημοσιεύσετε το κείμενο, επειδή είναι διάτρητο. Αν το δημοσιεύσετε όπως έχει, δεν θα έχω καμιά άλλη επιλογή παρά να απαντήσω, επειδή τα παρερμηνεύσατε πλήρως». Στη συνέχεια με απειλούσε, ότι αν την δημοσιεύσω (αναφερόμενος στις θέσεις του, που τάχα παρερμηνεύω) θα μου απαντούσε με «αιχμηρό» τρόπο… Αν δημοσιευθεί αυτό το κείμενο θα αναγκαστώ να δημοσιεύσω κείμενο με τίτλο «Προτεσταντική ερμηνευτική των πατέρων» και θα μιλήσω σκληρά («δεν πολυδιακρίνομαι –έγραφε– για την ελαστικότητά μου»).

 

Συμβουλεύτηκα τον π. Θεόδωρο Ζήση, ο οποίος μου είπε πως χάριν της ενότητος του αγώνος, να αποφύγω να αναφέρω ονόματα. Τον άκουσα και δημοσίευσα μεν την μελέτη με τίτλο «Διακοπή Μνημοσύνου καὶ Ἀποτείχιση, Ἀπάντηση σέ ἄρθρα καί σχόλια», αφαιρώντας το όνομα του κ. Τ.Π. και αφήνοντας όλες τις άλλες θέσεις.

 

Αυτό το κείμενο περὶ αποτείχισης, που κάθε παράγραφός του στηριζόταν σε πατερικές θέσεις, το έστειλα σε δεκάδες καθηγητές Πανεπιστημίου και ιερωμένους και ζήτησα την γνώμη τους. Δεν το αμφισβήτησαν, αντίθετα κάποιοι μεν το επαίνεσαν και μου είπαν ότι ο Ι. Κανόνας επιτρέπει την κατά συνείδηση αποτείχιση, κάποιοι δε εξέφρασαν την επιφύλαξή τους ως προς τον χρόνο εφαρμογής.

 

Ο κ. Τ.Π., όμως, αφού δεν δημοσίευσα το κείμενο με αναφορά στο όνομά του, ικανοποιήθηκε και έπαψε να θεωρεί ότι οι θέσεις μου διέπονται από "Προτεσταντική ερμηνευτική των πατέρων" και άρχισε πάλι να μου ζητά την διόρθωση των κειμένων του, να με επαινεί για τον αγώνα μου και την θεολογικότητα των κειμένων μου!!!

 

Αργότερα, όμως, ίσως επειδή παρέμενα σταθερός στις θέσεις μου (και πώς να μη παραμένω πιστός σ’ αυτά που διδάσκουν οι Πατέρες και όχι στα προτεσταντικά αποκυήματα του κ. Τελεβάντου;) επανήλθε η κατηγορία περί προτεσταντισμού, με αφορμή τώρα το βιβλίο του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, με τίτλο «Η αντιμετώπισις της αιρέσεως του Οικουμενισμού κατά τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη – Η διακοπή της μνημονεύσεως». Σ’ αυτό ο π. Ευθύμιος, αναφερόμενος στην Εκκλησία, μερικές φορές εκφράζεται με τον όρο «διαχρονική Εκκλησία». Αυτό, τώρα, απεδείχθη για τον κ. Τ.Π. νέο στοιχείο, πως ο ίδιος ο π. Ευθύμιος και όσοι έχουν μιλήσει μαζί του, προτεσταντίζουν. Αναπτύχθηκε αλληλογραφία μεταξύ τους, αλλά οι διευκρινήσεις που εδόθησαν δεν ικανοποίησαν την ιεροεξεταστική νοοτροπία του κ. Τελεβάντου. Απ’ ό,τι γνωρίζω, στην τελευταία επαφή που είχαν, συμφώνησαν να παραπέμψουν την διαφορά τους περί «διαχρονικής Εκκλησίας» σε τέσσερα πρόσωπα κοινής αποδοχής.

 

Πριν όμως γίνει αυτό, και επειδή προβήκαμε στην αποτείχιση, ο κ. Τ.Π. επανέφερε την κατηγορία του ότι «οι αποτειχιστές έχουν Προτεσταντικό φρόνημα, …διέπονται από την πλάνη ότι οι ίδιοι είναι η υπέρτατη αυθεντία ερμηνείας της αλήθειας».

 

Τάδε έφη, λοιπόν, ὁ νέος Πάπας κ. Τελεβάντος. Διέφυγε, όμως, της προσοχής του, ότι στα εκατοντάδες δικά του κείμενα που πυρετωδώς γράφει, σπάνια βρίσκει κανείς ένα πατερικό κείμενο. Μια γνώμη του, που να κατοχυρώνεται και να συνοδεύεται από κείμενα των Πατέρων. Το ίδιο κι όταν μιλά για την αποτείχιση, αποφεύγει να φέρει γνώμες Πατέρων. Και τολμάει να χαρακτηρίσει τα κείμενά μας προτεσταντικού φρονήματος, τα οποία μετά φόβου και τρόμου και πολλής φροντίδος στηρίζουμε σε εκατοντάδες κείμενα και γνώμες Πατέρων.

 

Ξέχασε, όμως, και κάτι άλλο· ότι αυτός δημοσίευσε κριτικές στα βιβλία μου, (πριν βέβαια γίνω ανυπάκουος στα περί αποτειχίσεως που πρεσβεύει) και σε αυτές γράφει:

 

«Όπως πάντοτε, στα βιβλία και στα άρθρα του, ο κ. Σημάτης γράφει με νηφάλιο τρόπο, παραθέτει πλούσια βιβλιογραφία, είναι ιδιαίτερα ενημερωμένος για το θέμα που αναπτύσσει και προσφέρει στον αναγνώστη πλούσιο σχετικό υλικό που αποδελτίωσε. Λίγοι έχουν διαβάσει όλα αυτά στα οποία παραπέμπει ο κ. Σημάτης και ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που έχουν αποδελτιώσει το υλικό. Επομένως είναι πολύτιμη η δημοσιοποίηση όλου αυτού του υλικού για τα έργα και τις ημέρες των Οικουμενιστών».

 

«Με το παρόν του πόνημα ο κ. Σημάτης συνέλεξε τη γύρι από τα άνθη των αποφάσεων των Οικουμενικών και άλλων Συνόδων και από τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων και κορυφαίων σύγχρονων μορφών της Ορθοδοξίας, …παραθέτει πολλά στοιχεία που κατοχυρώνουν απόλυτα το θέμα».

 

Συγγνώμη για την παρουσίαση θετικών για το πρόσωπό μου γνωμών, (που πραγματικά πιστεύω ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα) αλλά αναγκάζομαι να τις παραθέσω, για να φανεί η αντιφατικότητα αυτού που, από τη μια μας εκθειάζει και από την άλλη μας συκοφαντεί και έπειτα πάλι μας εκθειάζει.

 

Έχω διασώσει τα δεκάδες επαινετικά e-mail που μου έστελνε. Δεν θα τα παρουσιάσω, όμως, γιατί δεν θα προσθέσω κάτι παραπάνω.

 

Μετά από όλα αυτά, γίνεται αντιληπτό ότι η αποδιδόμενη σε βάρος μου κατηγορία για προτεσταντισμό και κατ’ επέκταση για αίρεση δεν περιορίζεται στο πρόσωπό μου, αλλά περιλαμβάνει και τους έχοντες όμοια φρονήματα με μένα και ουσιαστικά στρέφεται σε βάρος της ενέργειας της αποτείχισης, η οποία για τους λόγους που προανέφερα επιβάλλεται.

 

Μας κατηγορεί λοιπόν για αίρεση και για προτεσταντική μεθοδολογία ο κ. Τελεβάντος. Εκ της αντιπαραβολής όμως της συμπεριφοράς του καθενός από μας, καταδεικνύεται ποιος προτεσταντίζει και ποιος αιρετίζει. Φοβάμαι να τον εγκαλέσω για προτεσταντισμό και αίρεση, αφού τον αισθάνομαι ως εν Χριστώ αδελφό μου, πλην όμως η ίδια η συμπεριφορά του καθιστά τα έργα και τις τοποθετήσεις του αιρετίζουσες και βεβαίως προτεσταντικές.

 

Η εμμονή και η επιμονή του να πλήξει την προσπάθειά μας είναι βέβαιο ότι κινείται από εμπαθή αισθήματα και το χειρότερο τα κίνητρά του δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν είναι καθαρά, καθόσον υποκρύπτουν κάποια σκοπιμότητα. Στην προσπάθειά του να πλήξει και να βλάψει την αποτείχισή μας, η οποία είναι καθ’ όλα ορθόδοξη, βασιζόμενη στην Ιερά Παράδοση και Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, προβάλλει προσωπικές θέσεις και απόψεις τις οποίες υπερασπίζεται σθεναρά χωρίς οιοδήποτε θεολογικό και πατερικό υπόβαθρο. Ποιος λοιπόν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προτεστάντης; Ποιος βρίσκεται εκτός της Πατερικής διδασκαλίας;

 

Ένας πάντως αντικειμενικός και ουδέτερος, καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορεί άνετα να εξάγει το συμπέρασμα για το ποιος εκ των δύο αλλάζει συνεχώς θέσεις και απόψεις, ποιος κατηγορεί συνεχώς και κατακρίνει και κατασυκοφαντεί κληρικούς και ως κριτής όλης της οικουμένης αποφαίνεται επί παντός επιστητού. Από την αρχή της εμφανίσεώς του στον θεολογικό ιστοχώρο η πορεία που ακολουθεί δεν είναι ευθεία. Μεταβάλλεται συνεχώς και τα δείγματα έως και σήμερα της γραφής του και της συμπεριφοράς του το αποδεικνύουν. Θα μπορούσα να παραθέσω αρκετά τέτοια αλληλοσυγκρουόμενα κείμενά του, αλλά νομίζω πως δεν χρειάζεται να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του, όπως και δεν θα ασχολούμην, εάν δεν χρειαζόταν να αντικρούσω την περί προτεσταντισμού κατηγορία.

 

Πάντως, ασχέτως αν το δέχεται, εύχομαι η μεταξύ μας αντιπαράθεση (τουλάχιστον δημόσια) να σταματήσει εδώ. Εκτός, αν με κατοχυρωμένο θεολογικό κείμενο και όχι με σκόρπιες προσωπικές θέσεις, αποδείξει την αλήθεια των λεγομένων του.

Καλή Ανάσταση

Σημάτης Παναγιώτης

____________________________________________

Υποσημείωση (1): Τώρα, η ευτυχή κατάληξη και το θετικό αποτέλεσμα των καθοδηγούμενων από τον π. Επιφάνιο συντεταγμένες αποτειχίσεις που έκαναν οι τρεις Μητροπολίτες μόνο στο μυαλό του κ. Τ.Π. υπάρχουν. Γιατί ουσιαστικά ούτε συντεταγμένες ήσαν, ούτε θετικό αποτέλεσμα είχαν, αφού οι «μερικώς» αποτειχισθέντες (αφού είχαν επικοινωνία με τους κοινωνούντας τω Πατριάρχη Αθηναγόρα) δεν επέτυχαν του σκοπού τους· έλυσαν δε την αποτείχιση χωρίς να αρθούν οι λόγοι για τους οποίους την έκαναν, επειδή πίστεψαν ότι με τον θάνατο του πατριάρχη Αθηναγόρα τα πράγματα θα διορθωθούν. Όμως, τα πράγματα όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν, αλλά χειροτέρεψαν και ο Οικουμενισμός έκτοτε ανδρώθηκε και εξαπλώθηκε και κυριάρχησε. Βέβαια, ήταν μια δυναμική μορφή αγώνα, που μακάρι να εύρισκε σήμερα μιμητές, σήμερα που τα πράγματα έχουν χειροτερέψει δραματικά.

Αναρτήθηκε από tsallinia στις 4:28 π.μ. ΠΗΓΗ: http://apotixisis.blogspot.com/2011/04/blog-post_18.html

 

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ "Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΟΥ" από την Παναίρεση του Οικουμενισμού, από τον Ευστάθιο Μοσχοβίτη http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm

 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ (ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ 666) ΚΑΙ ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ της προσωπικής ζωής όλων των πολιτών (ανανεωμένο - συμπληρωμένο)

 

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ ΟΠΟΥ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ

 

Η ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ

 

ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ ΜΟΝΟ Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…  ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ «ΑΛΑΘΗΤΟΥ» ΠΑΠΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΞΕΠΗΔΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ, ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ, ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ…

 

Η στάση των Αγίων Πατέρων μας απέναντι στους Αιρετικούς

 

 

Η Αποτείχιση από τους Οικουμενιστές επείγουσα υπόθεση προβλεπόμενη από τους Αγίους Πατέρες

 

 

Ἀρνοῦμαι νὰ παραλάβω τὴν "Κάρτα τοῦ Πολίτη"!

Πρωτοβουλία Ἀντιρρησιῶν Ὀρθόδοξης Συνείδησης.

 

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ έγκαιρα προειδοποιεί με την Εγκύκλιό της Αριθμ. Πρωτ. 445 Αθήνησι τη 9η Φεβρουαρίου 1998 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2641 για την Συνθήκη Σένγκεν και το χάραγμα του αντίχριστου 666.  ( Είναι δυνατόν εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί να υπογράψουμε, να παραλάβουμε και να ταυτιστούμε με τον αντίχριστο 666 με την νέα ηλεκτρονική (Δημόσια) Ταυτότητα 666;) Αν είμαστε αληθινοί ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να ομολογούμε παντού και πάντα με την χάρη του Θεού την πίστη μας και τις αλήθειες της Εκκλησίας του Χριστού ακόμα και σε αιρετικούς, αντίχριστους και αλλόπιστους και όχι να συμπροσευχόμαστε μαζί τους, ούτε να έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία με αντίχριστους... 

Αν αναρωτιέστε ποιά είναι η στάση της Εκκλησίας μετέπειτα, θα σας πω ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τότε δέχτηκε τον αιρετικό, υποτίθεται αλάθητο, Πάπα στην Ελλάδα και θεώρησε την Παπική Εκκλησία ως Αδελφή Εκκλησία και όχι ως αίρεση όπως θεωρούν τον αιρετικό παπισμό οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας μας για αιώνες.  Ποιά περιμένετε να είναι μετά η στάση της Εκκλησίας για το χάραγμα του αντίχριστου 666;  Μην ξεχνάμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ θεωρούσε ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών δεν προσφέρει τίποτα στην Εκκλησία (απεβίωσε στις 10/4/1998), ενώ ο νέος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αποκατέστησε τις σχέσεις του με το Παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και με νέα εγκύκλιο το 1999 ουσιαστικά θεώρησε ότι "δεν υπάρχει κίνδυνος από το χάραγμα του αντίχριστου 666".  (Αν δεν έχετε το πρόγραμμα Adobe reader για να διαβάσετε αρχεία τύπου PDF μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από την σελίδα http://get.adobe.com/reader )

 

 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑ - ΜΕΣΣΙΑΣ

 

Δείτε Η Καινή Διαθήκη - Άγιοι Πατέρες και Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση και με βίντεο (ανανεωμένο)

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ  ΜΟΣΧΟΒΙΤΗΣ